Hier vind je ons inter­view met Els van Riel naar aan­lei­ding van de ver­to­ning van ELLIPTIC (2025) in samen­wer­king met Courtisane Festival. 

Ontdek ons vol­le­di­ge voor­jaars­pro­gram­ma t.e.m. mei 2025 in onze fol­der [PDF], ook te vin­den op diver­se cul­tu­re­le locaties!

Op een dag wil­de de kat van filo­so­fe Patricia De Martelaere niks meer weten van de brok­ken waar ze jaren­lang zo ver­lek­kerd op was geweest. Alleen een ander merk bracht soe­laas. Het voor­val inspi­reer­de de schrijf­ster in haar essay ​“Een oud ver­lan­gen naar ver­nieu­wing” tot een bevra­ging van het artis­tie­ke ide­aal van ​‘het nieu­we’ en de avant-gar­de, met de natuur als spie­gel: ​“Iedere len­te ver­jongt de hele natuur zich weer, om na het hoog­te­punt van haar bloei schijn­baar af te ster­ven, maar in fei­te de voe­dings­bo­dem voor te berei­den van een nieu­we groei­fa­se.” We bren­gen een avond rond Patricia De Martelaere en laten haar idee­ën uit­waai­e­ren over het seizoen. 

Jen Debauche ver­kent In L’Ancre via adem­be­ne­men­de, ana­lo­ge zwart-wit­beel­den van het Arctische land­schap een intie­me eco­lo­gi­sche en men­ta­le kwets­baar­heid. In de work­shop fyto­gra­fie van film­ma­ker Karel Doing kun je zelf je afdruk­ken van bloe­men en plan­ten vast­leg­gen op de fra­gie­le fil­memul­sie. Een drie­luik rond het unie­ke werk van Arthur Cantrill en zijn vrouw Corinne – een bota­nis­te – neemt ons dan weer mee in hun bij­zon­de­re aan­dacht voor het Australische landschap.

De Martelere koos de plant ​“Schildersverdriet” als titel voor het kort­ver­haal dat een kiem leg­de voor haar debuut­ro­man De schil­der en zijn model. Het model is niet de vrouw die poseert maar haar vori­ge min­naar, de voor­gan­ger van de schil­der. Op de omslag als een soort blauw­druk: het gelijk­na­mi­ge doek van Vermeer dat zijn eigen con­struc­tie ont­hult, ook bekend als Het Atelier. In het film­por­tret dat Dany Deprez maak­te van schil­der Matthieu Ronsse ademt de toen­ma­li­ge ate­lier­wo­ning de geest van deze kun­ste­naar voor wie de oude mees­ters nooit ver­af zijn. Op zijn beurt pre­sen­teert onze ere­gast Robert Beavers een por­tret van de hout­snijd­ster die hem als jon­ge­tje leer­de wat kun­ste­naar­schap bete­kent. Hij grijpt daar­voor terug naar de aller­eer­ste beel­den die hij ooit schoot. 

We eren de eind 2024 over­le­den Malcolm Le Grice, boeg­beeld van de Britse avant-gar­de, met After Manet, zijn zel­den opge­voer­de werk met vier pro­jec­to­ren waar­bij vier acteurs Le Déjeuner sur l’herbe ensce­ne­ren. Een cho­re­o­gra­fi­sche bevra­ging van de blik staat ook cen­traal in de programma’s die Eva van Tongeren en Chloé Op de Beeck elk samen­stel­den rond hun nieu­we werk. Openingsfilm The Code doet dat door het inte­gre­ren van memes, DM’s, FaceTime, snap­chats, TikToks en meer dan zeven­tig digi­ta­le camera’s. Een film met de oude ziel van een klas­sie­ke screw­ball-kome­die of rom­com die als geen ander ​‘het jon­ge’ en ​‘het nu’ cap­teert, min­acht én omarmt. ​“Een nieu­we len­te en een nieuw geluid?”

Ontdek ons vol­le­di­ge na­jaars­pro­gram­ma t.e.m. decem­ber 2024 in onze fol­der [PDF], ook te vin­den op diver­se cul­tu­re­le locaties!

Onder de noe­mer Fantasma is ons najaars­pro­gram­ma bespookt door waan­voor­stel­lin­gen, drog­waar­ne­min­gen, zins­be­goo­che­lin­gen en hal­lu­ci­na­ties. ​“Your Eyes are Spectral Machines,” titelt de sei­zoens­ope­ner. In Hexham Heads ver­ken­nen ook Chloë Delanghe en Mattijs Driesen ​“de spec­tra­le kracht van foto­gra­fie” geleid door de the­o­rie dat ste­nen en mine­ra­len ver­schij­nin­gen kun­nen opne­men en afspe­len. Een mys­te­ri­eus foto­che­misch feno­meen plaagt ook Arrebato, nog zo’n zelf­re­flexie­ve, expe­ri­men­te­le hor­ror­film waar­in een per­so­na­ge gewaagt van ​“hal­lu­ci­ne­ma.” Voor het maken van Deep Sleep beoe­fen­de Basma al-Sharif dan weer zelf­hyp­no­se en han­teer­de ze de Super8-came­ra enkel in een staat van tran­ce. Het is een expli­cie­te, meer poli­tie­ke voort­zet­ting van de tra­di­tie van de flic­ker film waar we een afzon­der­lij­ke avond aan wij­den. En hoe­wel elke film flik­kert tus­sen licht en don­ker, laten deze wer­ken zien wat we anders niet kun­nen waarnemen. 

Het is een van de twee programma’s die tot stand komt van­uit Atelier OFFoff. Vanaf dit sei­zoen wordt deze voor­ma­li­ge werk­plek nieuw leven inge­bla­zen door drie jon­ge pro­gram­ma­to­ren: Anthony Brynaert, Asel Bakchakova en Raouf Moussa. Atelier OFFoff biedt dit najaar ook ruim­te aan een film­ma­ker-in-resi­den­tie, Victor Van Rossem, die werkt aan een ana­loog Time-Slice appa­raat met ge-3D-prin­te camera’s.

Naast een apart expe­ri­men­teel 3D-pro­gram­ma tonen we Twittering Soul waar­in de beeld­hou­wer Deimantas Narkevičius met ste­reo­sco­pi­sche len­zen en via volks­ver­ha­len en visi­oe­nen het sculp­tu­ra­le, ruim­te­lij­ke beeld ver­kent. De ​‘opti­cal art’ van Luc Peire speelt let­ter­lijk de drie dimen­sies uit, maar ook fil­misch schept zijn Environment vol spie­gels de illu­sie van een onein­di­ge tun­nel. Benjamin Deboosere gaat dan weer de con­fron­ta­tie aan met het ​“bedrieg­lij­ke sprook­je” van Robinson Crusoe dat ​“als kind beto­ver­de maar als vol­was­se­ne ver­ont­rust.” Daar waar in het pro­gram­ma rond de nieu­we film van Eva van Tongeren vrou­wen voor en ach­ter de came­ra aan het werk zijn en allen recht­streeks het instru­ment bevra­gen, slaat Kazuo Hara in zijn hyper­per­soon­lij­ke en aller­in­tiem­ste docu­men­tai­re de wand gewoon aan dig­ge­len. ​“Werkelijkheidshalve kun­nen wij maar één enkel ver­haal ver­tel­len: het onze,” wist Daniël Robberechts. In het schrij­vers­por­tret dat Jef Cornelis van hem maak­te, besluit hij dat ​“de wereld niet te vat­ten is, maar op de ach­ter­grond blijft spo­ken.” Hij zocht een leven lang om ​“uit dat ver­dom­de ver­haal te komen, dat ras­ter dat in boe­ken en de her­se­nen is geplaatst, dat onze waar­ne­ming beperkt.”

Ontdek ons vol­le­di­ge voor­jaars­pro­gram­ma t.e.m. mei 2024 in onze fol­der [PDF], ook te vin­den op diver­se cul­tu­re­le locaties!

“Heilige Antonius, bes­te vrind, maak dat ik m’n … vind.” In haar nieu­we film gaat Annelein Pompe op zoek naar een onvind­ba­re vrouw. Ze laat zich tij­dens haar omzwer­vin­gen bij­staan door de patroon­hei­li­ge van de ver­lo­ren zaken en zij die de weg kwijt zijn. Onze ope­nings­film vormt het ver­trek­punt van een voor­jaars­sei­zoen in het teken van ver­dwa­len, zoe­ken en iets anders vinden. 

Mathieu Hendrickx en George van Dam onder­zoe­ken de fil­mi­sche ver­ta­ling van een par­ti­tuur. De Goldberg­variaties van Bach wor­den wel eens ver­ge­le­ken met een reis­boek over zwerf­toch­ten van de ene naar de ande­re plek. Wanneer we aan het eind van de cyclus de aria een twee­de keer horen, klinkt en voelt ze anders, ondanks het feit dat de noten exact dezelf­de zijn en zelfs de manier van spe­len niet nood­za­ke­lijk ver­an­dert. De com­po­nist en film­ma­ker Phill Niblock (1933­-2024) die in Gent een twee­de thuis vond, stel­de dan weer: ​“Mijn muziek leidt ner­gens heen. Dit is het.” Toch ope­nen zijn mini­ma­lis­ti­sche stuk­ken laag per laag nieu­we panorama’s. Luisteren wordt wan­de­len, je gehoor ver­plaatst zich door het land­schap. OFFoff zet een par­cours op langs vier Gentse sleu­tel­lo­ca­ties en belicht als eind­hal­te zijn film­werk in eigen huis. De jon­ge pro­gram­ma­tor en film­ma­ker Raouf Moussa pre­sen­teert een ambi­ti­eus drie­le­dig pro­gram­ma rond fil­mi­sche bena­de­rin­gen van ruim­te. Dit als sluit­stuk van een sei­zoen waar­in het in mei vijf jaar gele­den is dat we zelf een nieu­we thuis von­den in Kunsthal Gent en onze film­zaal inhul­dig­den met La Région cen­tra­le, Michael Snows ultie­me film over zich ver­lie­zen in een landschap. 

Vergeten films komen opnieuw boven. Godart Bakkers vond de bij­zon­de­re kun­ste­naars­films van de Gentse ​‘smal­l­film­club’ Studio E terug. Voorts is er een focus op werk van onze noor­der­bu­ren dat hier te wei­nig zijn weg vindt. We nodi­gen de Amsterdamse expe­ri­men­te­le film­pi­o­nier Barbara Meter uit in Gent en Antwerpen. Joost Rekveld maak­te voor zijn abstrac­te science­ fic­ti­on­film #59 beel­den met ana­lo­ge radio- en radar­sig­na­len. Een oog­ge­tui­gen­ver­slag van nog onbe­ken­de gebie­den? Hij spreekt zelf van ​“visu­e­le muziek voor het oog,” ter­wijl Charo Calvo dit voor­jaar ​“cine­ma voor het oor” brengt. Wanneer men vroe­ger de ran­den van een radio­fre­quen­tie ver­ken­de, trad een vreemd glis­san­do geluid op dat de ​‘Mexican dog’ wordt genoemd. Het inspi­reer­de Dany Deprez tot de titel van zijn nieu­we, lang­ver­wach­te expand­ed film. Frans van de Staak – een laat­ste Nederlander op het pro­gram­ma, gevierd door Johan van der Keuken en Jean­-Marie Straub – bouw­de zijn film Windschaduw op uit scè­nes waar­in een acteur of actri­ce aan­komt of ver­trekt. De man en vrouw pak­ken kof­fers in en uit, komen steeds ande­re woon­ruim­tes bin­nen of ver­la­ten die. Buiten beeld her­haalt Gerrit Kouwenaar de dicht­re­gels van Aire, een titel die een deun­tje oproept en ons in the midd­le of now­he­re dropt, een pleis­ter­plaats langs zui­de­lij­ker snel­we­gen: uit­stap­pend loopt het ver­haal / vast in een kom­ma: wind­scha­duw, sela, wit / regel tus­sen aan­komst en weg­gaan / de betrap­te brief op het pad een blad / tus­sen bla­de­ren, echo noch oor, geen woord / dat ver­wijst, zelfs geen hek ergens voor / ver­raadt dat het later, hoe het ontknoopt –

Ontdek ons vol­le­di­ge na­jaars­pro­gram­ma t.e.m. decem­ber 2023 in onze fol­der [PDF], ook te vin­den op diver­se cul­tu­re­le locaties!

In deze fon­ke­len­de fol­der met folie­druk pre­sen­te­ren wij u ons najaars­pro­gram­ma met een gou­den rand­je. Speciaal voor onze twin­tig­ste ver­jaar­dag dui­ken twee voor­ma­li­ge boeg­beel­den uit de geschie­de­nis van OFFoff terug op in het pro­gram­ma. Tegelijk geven we kan­sen aan nieu­we pro­gram­ma­to­ren zoals de jon­ge kunst­his­to­ri­cus Anthony Brynaert. Sofie Verdoodt, lan­ge tijd de cory­fee van OFFoff, maakt een een­ma­li­ge come­back als co-cura­tor van de fees­te­lij­ke jubi­le­u­me­di­tie van onze Nacht van de Experimentele Film. Samen met Godart Bakkers, na Sofie vele jaren het gezicht van OFFoff, bren­gen we een aller­laat­ste pro­gram­ma in Club Solo in Breda: een samen­wer­king die in 2015 begon en ein­digt met een – al zeg­gen we het zelf – indruk­wek­kend een­daags film­fes­ti­val. Daarnaast her­ne­men we twee programma’s die Godart met Monokino tij­dens SHHH in Oostende orga­ni­seer­de: de Gentse kun­ste­naar Jasper Rigole en kunst­his­to­ri­cus Steven Jacobs pre­sen­te­ren hun film(programma) dank­zij OFFoff ook in de eigen thuis­stad. Alvast twee avon­den met live­mu­ziek, wat dit sei­zoen voor meer dan de helft van de der­tien programma’s het geval is! En wie weet ook voor onze gehei­me scree­ning op Film Fest Gent… 

Van viool, harp en trom­pet tot gita­ren en elec­tro­ni­ca. ​“Het gaat om ​‘in de stem­ming’ komen, let­ter­lijk, het mate­ri­aal en jezelf stem­men, zoals je met een instru­ment zou doen,” ver­telt Hannes Verhoustraete over zijn nieu­we essay­film Broken View. Het zoe­ken naar manie­ren om de sta­ti­sche, van glas gemaak­te beel­den van de his­to­ri­sche tover­lan­taarn in bewe­ging te bren­gen, was tege­lijk een eigen, con­ti­nu bewe­gen tus­sen het ver­le­den en de onmid­del­lijk­heid van het nu. Kinetisch kun­ste­naar en ani­ma­tie­fil­mer Robert Breer schiet dit najaars­sei­zoen in gang. ​“Ik ben gefas­ci­neerd door alles wat beweegt, of het nu figu­ra­tief is of niet,” stel­de hij. Floris Vanhoof re-ani­meert 750 mil­joen jaar oude fos­sie­len. De dit jaar over­le­den José Antonio Sistiaga en Rainer Kohlberger explo­re­ren de opti­sche kracht van kleur in con­stan­te bewe­ging. De ene via een levens­werk van hand­ge­schil­der­de 35mm-pel­li­cu­le en de ande­re via algo­rit­mes, AI en door machi­ne learning gege­ne­reer­de beel­den met zelf­ge­maak­te soft­wa­re. Een week na deze kleu­ren­storm scha­ke­len we naar het pure zwart van João César Monteiro’s Snow White, maar zelfs daar kij­ken we 75 minu­ten lang naar dan­sen­de filmkorrels. 

Al dit spek­ta­kel beleeft u voort­aan zon­der schui­fe­lend zit­vlak. De ban­ken in onze cine­ma­zaal krij­gen dit sei­zoen hand­ge­maak­te en geper­so­na­li­seer­de bekle­ding uit loka­le scha­pen­wol. Kom naar de eer­ste zit­ting met aan­past inhul­di­gings­pro­gram­ma. Vlak voor druk schonk het nieuws dat het Vlaamse Audiovisueel Fonds OFFoff de komen­de drie jaar met meer mid­de­len onder­steunt onze ver­jaar­dag nog wat extra glans! Er beweegt wat.

“Kletterende bier­fles­jes op de blau­we hard­ste­nen vloer, sta­pels matras­sen met vroe­ge doe­ze­laars en een gesleur met plas­tic tuin­stoel­tjes,” zo bericht­te cri­ti­ca Liv Laveyne over de Eerste Langste Nacht van de Experimentele Film twin­tig jaar gele­den in het Caermersklooster, nu Kunsthal Gent. ​“Ruim drie­hon­derd men­sen door­ston­den het hon­den­weer om zich te laven aan veer­tig expe­ri­men­te­le films, goed voor acht uur kijk­er­va­ring.” Daar klonk het plan om ​“onder de naam Off-Off Cinema een vol­waar­di­ge bios­coop op te rich­ten.” Zo geschied­de met onze eer­ste film­avond in het Klein Begijnhof op 15 sep­tem­ber 2003. ​“De toe­komst voor de expe­ri­men­te­le film in Gent ziet er roos­kleu­rig uit,” besloot Laveyne. ​“Wordt vervolgd!”

Ontdek ons vol­le­di­ge voor­jaars­pro­gram­ma t.e.m. mei 2023 in onze fol­der [PDF], ook te vin­den op diver­se cul­tu­re­le locaties!