Avant-première Hexham Heads + Concert

Sam Comerford (1991, Salem, Massachusetts) is een saxo­fo­nist, muzi­kant en com­po­nist uit Dublin. Hij woont en werkt in Brussel. Samen met Hendrik Lasure en Jens Bouttery vormt hij het jazz­trio Thunderblender dat aan een twee­de plaat werkt na hun veel­ge­pre­zen debuut­al­bum Stillorgan (WERF records, 2020). Naast eigen solo­werk is hij betrok­ken bij diver­se pro­jec­ten in het veld van de jazz, impro en Ierse muziek. Hij is als artis­tiek onder­zoe­ker ver­bon­den aan KASK & Conservatorium (School of Arts Gent). Comerford com­po­neer­de en pro­du­ceer­de de sound­track van Hexham Heads.

ca. 40′

Branwen Kavanagh is een zan­ger, muzi­kant, com­po­nist, per­for­man­ce kun­ste­naar en pop­pen­spe­ler uit West-Ierland. Folklore, dada, poë­zie en the­a­ter inspi­re­ren hun rij­ke ver­beel­dings­kracht. Hen brach­ten dit jaar twee albums uit met Twin Headed Wolf (Altarwise) en Rufous Nightjar (Songs for Three Voices) en wer­ken een nieu­we solo­plaat af als Branwen. Hen werk­ten mee aan de sound­track van Hexham Head als zan­ger. 

ca. 40′

In 1971 werd een gezin in het stad­je Hexham geteis­terd door een reeks para­nor­ma­le gebeur­te­nis­sen. Nadat ze een paar klei­ne ste­nen hoof­den in huis had­den gehaald, werd het gezin geter­ro­ri­seerd door spook­ach­ti­ge gelui­den en beel­den die door deze objec­ten wer­den ver­oor­zaakt. Hexham Heads kiest voor een impres­si­o­nis­ti­sche bena­de­ring van dit heden­daag­se volksverhaal.

Met het ver­haal als uit­gangs­punt leidt de film ons door een veel­heid van ruim­tes waar­in tijd en mate­rie bevro­ren, uit­ge­rekt en her­haald wor­den. Een don­ke­re kamer, een appar­te­ment, een huis en een opslag­plaats voor bouw­ma­te­ri­a­len wor­den alle­maal met elkaar ver­bon­den en gepor­tret­teerd door de spec­tra­le kracht van de fotografie. 

Gekleurd door het rode vei­lig­heids­licht van de don­ke­re kamer, (re)construeert de film een adem­be­ne­mend pas­to­raal hor­ror­ver­haal over een plek gekris­tal­li­seerd in de tijd en geter­ro­ri­seerd door een paar zes cm hoge ste­nen hoof­den waar­van de hui­di­ge loca­tie onbe­kend blijft. We bezoe­ken Rede Avenue – de oor­spron­ke­lij­ke bron van deze boven­na­tuur­lij­ke ener­gie – door de hui­ve­ring­wek­ken­de stil­te van Chloë Delanghe’s kor­re­li­ge foto’s en een gril­li­ge com­po­si­tie van Sam Comerford, uit­ge­voerd door een ensem­ble van muzi­kan­ten uit Ierland en België. In Hexham Heads cre­ë­ren de geza­men­lij­ke mys­te­ries van foto­sen­si­ti­vi­teit en de Stone Tape-the­o­rie – die spe­cu­leert over hoe mine­ra­len de ener­gie van ver­schij­nin­gen kun­nen opne­men en weer­ge­ven – een vluch­ti­ge che­mi­sche reac­tie. Delanghe en Driesen tar­ten de onmo­ge­lijk­heid om gees­ten vast te leg­gen door ons onder te dom­pe­len in een psy­cho­ge­o­gra­fi­sche reis langs onein­di­ge deu­ren, ramen en door­gan­gen. (Ane Lopez, BFMAF)