Westerns

Western Sunburn is een her­fil­ming in video van mate­ri­aal dat Karl Lemieux oor­spron­ke­lijk gebruik­te in een per­for­man­ce waar­in hij 16mm-film loops van een oude wes­tern beschil­der­de, bekras­te en ver­brand­de. Sporen van een onmo­ge­lij­ke toe­komst en ver­le­den bot­sen met elkaar in een tra­ject waar­in het heden zich ont­ra­felt. Soundtrack door Radwan Ghazi Moumneh (Jerusalem in My Heart, Land of Kush).

In Instructions for a Light and Sound Machine focust Peter Tscherkassky zich op enke­le motie­ven uit Sergio Leone’s The Good, the Bad and the Ugly. Tscherkassky zoomt in op Eli Wallach ter­wijl hij zich een weg strui­kelt door­heen een begraaf­plaats en op het hoofd van de anti­held ter­wijl het aan de galg hangt. Dit laat­ste beeld wis­selt Tscherkassky af met een aftel­klok, waar­mee hij op iro­ni­sche wij­ze het red­den­de geweer­schot van Clint Eastwood uit­stelt. De film scheurt als gevolg open en ver­wordt plots tot een pure, geluid­lo­ze wit­heid. (Stefan Grissemann)

Door belang­rij­ke fra­mes te ver­wij­de­ren uit een digi­ta­le ver­sie van John Fords The Searchers, val­len Rebecca Baron en Doug Goodwin de tem­po­re­le struc­tuur van de film aan om een kine­ti­sche, ​“geschil­der­de woes­tijn” te gene­re­ren. Het opge­schop­te stof in de film is puur pixels, los­ge­zon­gen van het foto­gra­fi­sche rea­lis­me dat het ooit begrensde.

Ergens tus­sen de geschrif­ten van land art-kun­ste­naar Robert Smithson en de wes­terns van Howard Hawks – dat ​“ergens” is het heden, tij­de­lijk opge­hou­den in een paar video­frag­men­ten van het land­schap. Een hier en een elders, een plek (zicht) en zijn niet-plek (niet-zicht). Stukjes infor­ma­tie over de mon­ta­ge en demon­ta­ge van Howard Hawks’ Red River (1948) wor­den afge­speeld en voor­uit­ge­spoeld tegen een ach­ter­grond van herfst­bla­de­ren. Vee, cow­boys en al het ande­re dat ooit deel uit­maak­te van de fil­mi­sche verbeelding.

Maurice Lemaître brengt hul­de aan Thomas Ince en William S. Hart, de voor­va­de­ren en grond­leg­gers van de cow­boy­film. The Song of Rio Jim heeft een wes­tern-ver­haal, een dat zich wel­is­waar niet in het beeld afspeelt – het scherm blijft van begin tot eind zwart – maar wel in het geluid. Tijdens de ver­to­ning kan de toe­schou­wer zich alle moge­lij­ke wes­terns en anti-wes­terns inbeelden.

God mag weten waar João de Deus, het vas­te alter ego van de film­ma­ker, heeft uit­ge­han­gen. Hij is thuis­ge­ko­men met een stuk­je van de sound­track van Nicholas Ray’s Johnny Guitar (1954) in zijn hoofd. Op dit sla­pe­lo­ze uur breekt de och­tend­sche­me­ring zacht­jes aan boven de stad.