Te Gast: Mathias Bracke - handgeschilderde films & live sound

Art Cinema OFFoff is ver­eerd om de Gentse kun­ste­naar Mathias Bracke te ver­wel­ko­men. Voor het eerst toont hij een selec­tie van zijn hand­ge­schil­der­de films op het gro­te scherm. Bracke begon in 2020 te expe­ri­men­te­ren met het schil­de­ren op pel­li­cu­le en deelt nu, vijf jaar later, zijn werk met het publiek. Voor elk van zijn films maakt Mathias een sound­track die eigen muziek­op­na­mes, field recor­dings en gevon­den gelui­den com­bi­neert. Voor deze pre­mi­è­re zal Mathias zijn films zelf muzi­kaal bege­lei­den met tape­loops en zelf­ge­maak­te mecha­ni­sche constructies.

Mathias Bracke over zijn inspi­ra­ties om recht­streeks op pel­li­cu­le te gaan wer­ken en het ont­staans­pro­ces van zijn hand­ge­schil­der­de films: 

Het was tij­dens mijn werk voor CINEMATEK – toen ik de film Le canard géo­mé­tri­que (1966) van Louis Van Maelder in han­den kreeg – dat ik voor het eerst de magie ont­dek­te van het wer­ken op film­ma­te­rie zon­der came­ra. Als stu­dent had ik al frag­men­ten van Stan Brakhage en Norman McLaren gezien, maar hun artis­tie­ke impact was toen nooit echt tot me door­ge­dron­gen. Misschien was ik er nog te jong voor of gewoon niet rijp genoeg.

Na het zien van het werk van Louis Van Maelder open­de zich voor mij ech­ter een enor­me ​“rab­bit hole” naar aller­lei vor­men van expe­ri­men­te­le film. In 2020 ben ik zelf begin­nen expe­ri­men­te­ren met pel­li­cu­le. Eerst maak­te ik klei­ne test­jes met ver­schil­len­de mate­ri­a­len en tech­nie­ken tot ik een manier vond om er lang­du­ri­ger en die­per mee te werken.

De mees­te van mijn films zijn over een lan­ge­re peri­o­de tot stand geko­men. Soms werk ik heel intens en maak ik meer­de­re films in één jaar, waar­na ik het manu­e­le, ana­lo­ge werk weer even opzij­leg of een film her­werk waar ik niet hele­maal tevre­den over was. Nadat ik ze heb laten inscan­nen, blij­ven de digi­ta­le bestan­den vaak nog een hele tijd lig­gen voor ik er opnieuw mee aan de slag ga. Ik vind het vaak een uit­da­ging om te bepa­len wat ik er pre­cies mee wil doen.

Toen ik voor het eerst digi­taal begon te wer­ken met mijn hand­ge­schil­der­de films, voel­de het als­of de magie van het maken deels ver­lo­ren ging. Plots kon alles nog aan­ge­past wor­den – de moge­lijk­he­den met kleu­ren of con­tras­ten leken ein­de­loos. Na een lan­ge peri­o­de van zoe­ken, heb ik ech­ter beslist om ​“zo wei­nig moge­lijk” digi­ta­le ingre­pen te doen: enkel aan­pas­sin­gen in snel­heid, lagen en klanktoevoeging.

Toen de vraag kwam om de films live muzi­kaal te bege­lei­den, was ik in het begin wat terug­hou­dend. De films had­den immers alle­maal al een zelf­ge­maak­te klank­band. Maar hoe meer ik erover nadacht, hoe meer het klop­te. De ori­gi­ne­le klank­ban­den zijn sowie­so een mon­ta­ge van eigen muziek­op­na­mes, field recor­dings en gevon­den gelui­den. De live­be­ge­lei­ding zal dus anders klin­ken, maar blijft trouw aan dezelf­de geest.

Momenteel werk ik voor­al met ana­lo­ge en mecha­ni­sche ele­men­ten – een com­bi­na­tie van live­op­na­mes op tape­loops en een­vou­di­ge, zelf­ge­maak­te mecha­ni­sche con­struc­ties. Zo ont­staat een sounds­ca­pe van medi­ta­tie­ve, asyn­chro­ne, onvoor­spel­ba­re rit­mes en soms cha­o­ti­sche klan­ken. Ik hou wel van de fra­gi­li­teit en de ​“acci­dents” die tape mij biedt.

In dia­loog met de films van Mathias Bracke tonen we drie mees­ter­wer­ken uit de geschie­de­nis van de hand­ge­schil­der­de cine­ma die hem inspi­reer­den bij het maken van zijn eigen werk.