OFFoff x Ursula - Te Gast: Barbara Meter

In een groot huis vindt een feest plaats. Mensen komen aan en begroe­ten elkaar – ont­moe­tin­gen, wat dan­sen, flir­ten, een moment van dra­ma. De came­ra kijkt ter­wijl hij lang­zaam de ver­lich­te ramen nadert, als­of iemand deel wil nemen.

Alexandra is een film die bij­na vol­le­dig uit stills is opge­bouwd. De came­ra cir­kelt rond een vrouw die op een bal­kon in Walden 7 staat en komt gelei­de­lijk dich­ter­bij. Pas door de opeen­vol­ging van deze stills wordt dui­de­lijk dat ze daar naar de zons­on­der­gang staat te kijken.

“Ik leer­de het flat­ge­bouw Walden in Barcelona ken­nen door een bewoon­ster, Alexandra. Omdat ik niet alleen door de gan­gen mocht lopen, bege­leid­de ze me bij elk vol­gend bezoek. Ze scha­duw­de me als ik film­de, altijd een paar meter ach­ter me, kij­kend naar hoe ik naar het gebouw keek.” (Lydia Hannah Debeer)

Barbara Meters eer­ste expe­ri­men­te­le film. De hand­held-came­ra gluurt van bui­ten­af stie­kem naar het leven in nach­te­lij­ke Amsterdamse huis­ka­mers. Opnamen van lam­pen­kap­pen, plan­ten, stoe­len, gezich­ten en huis­die­ren. Een poe­del staart uit het raam…

“From the Exterior is eight color minu­tes of spon­ta­neous searching, loo­king at peo­p­les lives through open-cur­tai­ned win­dows, from the out­si­de-in. The film moves, blinks, gras­ps (lyri­cally) at the frag­ments of (room) rea­li­ty; pat­ches of color, the edge of a plant, a man sit­ting camou­fla­ged within his sur­roun­dings, blin­king TV sets, etc. It’s a visi­on at un fun­ny high-speed (shot at 8fps) of moments lost, pas­sed too quick­ly for accu­ra­te memo­ry-impact to be for­med. Thus the film must be seen and res­een; peo­p­le exist in a non-linear time, they just are. Their situ­a­ti­ons are, unob­trusi­ve­ly; sim­ply, tho­se of Giacometti-like exis­ten­ces, focus­sed on for moments only, then left to them­sel­ves. Gesture (the film-maker’s and the sub­jects’) beco­mes the form con­tent of life and film. Sometimes exis­ten­ces over­lap (phy­si­cally through supe­rim­po­si­ti­on), as pat­ches of sha­pe in a defi­ned spa­ce, spe­ci­fic yet time­less.” (Peter Gidal)

You Know What I Mean obser­veert de ingang van een mos­kee in Saint Louis, Senegal. De klank­band, met onder­ti­te­ling, is een live gesprek tus­sen twee Europese bur­gers die reflec­te­ren over de inten­si­teit van hun erva­ring en wat ze waar­ne­men. De film is een ruw docu­ment dat de staat van ver­war­ring, de onze­ker­he­den en pogin­gen tot her­ver­bin­ding blootlegt.

Na acht jaar actief te zijn geweest in de vrou­wen­be­we­ging keer­de Meter terug naar de expe­ri­men­te­le film met Andante Ma Non Troppo. De came­ra obser­veert Turkse vrou­wen op een straat­hoek vlak voor haar huis. Zij komen daar elke dag samen. Kinderen spe­len, hon­den lopen langs. De opna­mes her­ha­len zich, net als de han­de­lin­gen en samen­komst zich elke dag weer her­haalt. De chro­no­lo­gie is los­ge­la­ten, de shots zijn gecom­po­neerd als in een lied.

Where I lay my head to rest is een opsom­ming, een mij­me­ring, een beken­te­nis. Een per­soon­lijk relaas over hoe het voelt om als vrouw in deze wereld te staan. Een explo­ra­tie van the inte­ri­or, zowel psy­cho­lo­gisch als mate­ri­eel. Het klei­ne leven in de stad, met al zijn obsta­kels, in al haar schoonheid.

In Penelope wordt een toe­stand van wach­ten afge­beeld in lan­ge stuk­ken tijd die voor­bij­gaan. Penelope die jaren wacht­te op de terug­keer van Odysseus stond model voor vrou­wen die wacht­ten op de thuis­komst van hun man­nen uit de oor­log, uit de kroeg na het werk, van hun min­na­res­sen… De stem van de vrouw is afkom­stig van een Hollywoodfilm uit de jaren vijftig.

“The voi­ce of a woman, who we never get to see, talks to an invi­si­ble man about the frus­tra­ti­ons of their lack of under­stan­ding. The woman’s voi­ce was taken from a Hollywood film from the ​‘50s. Meter mani­pu­la­ted this recor­ding, repe­a­ting it, fading it in and out, and varying its volu­me to deno­te the dif­fe­rent degrees of fema­le accep­tan­ce towards impo­sed roles of wai­ting and lon­ging.” (Mónica Savirón)

Tijdens zons­on­der­gang pau­ze­ren som­mi­ge wan­de­laars bij een uit­zichts­punt in een natuur­re­ser­vaat. Een schouw­spel van blik­ken speelt zich af. Wat onder­werp is van het kij­ken — het voor­beel­di­ge uit­zicht op de natuur en de came­ra — blijft uit het zicht.