In Chantal Akerman’s vroege kortfilm La chambre zien we het meubilair en de rommel van een klein appartement het onderwerp worden van een ontroerend stilleven – terwijl Akerman zelf naar ons terugstaart. Dit baanbrekende formele experiment is de eerste film die de regisseur in New York maakte. Een voorstelling ter ere van de enkele weken geleden overleden Chantal Akerman.
Franco Piavoli’s visuele gedicht presenteert een zachte, meditatieve collage van omgevingsbeelden en geluiden die bedoeld zijn om eerder te worden geabsorbeerd dan bekeken. Het is een idyllisch visioen van vrede en overvloed, gesynchroniseerd met de cycli van de natuur, zonder dialoog, en op een kort moment na, geen georkestreerde muziek om de stroom van beelden te onderbreken. De setting is een Italiaanse boerderij waar de vier seizoenen verstrijken in de loop van een enkele dag, maar er is een chronologie in Piavoli’s montage die een nog grotere schaal van evolutie suggereert. Het effect is vergelijkbaar met het kijken naar smeltend ijs of het groeien van gras: een langzame, kalmerende ervaring die desalniettemin de ultieme verveling kan zijn voor kijkers onvoorbereid zijn op wat ze kunnen verwachten.
Gecureerd door Gawan Fagard.
