Laura Mulvey & Peter Wollen: Riddles of the Sphinx

Riddles of the Sphinx van Laura Mulvey en Peter Wollen behoort tot de meest ico­ni­sche wer­ken uit de naoor­log­se Britse film­tra­di­tie. Het werk ligt in het ver­leng­de van Mulveys femi­nis­ti­sche the­o­rie die ze enke­le jaren voor ​‘Riddles’ uit­een­zet­te in Visual Pleasure and Narrative Cinema, waar­in ze de man­ne­lij­ke blik in de Hollywoodcinema, en hoe films voor­na­me­lijk voor een man­ne­lij­ke toe­schou­wer gemaakt zijn, bespreekt. De film ver­telt in der­tien scè­nes over de mythe van Oedipus en de Sfinx en het ver­haal van een jon­ge moe­der. Daarnaast ver­telt Mulvey over het film-maken zelf, zowel nar­ra­tief als beel­dend. In het meren­deel van de scè­nes is er een tra­ge pan­be­we­ging van 360°, let­ter­lijk rond het hoofd­per­so­na­ge, zon­der uit­druk­ke­lijk posi­tie in te nemen of in te zoo­men op het (vrou­we­lij­ke) hoofd­per­so­na­ge. Ook de voi­ce-over en de pan­car­tes wei­ge­ren reso­luut om posi­tie in te nemen, of de toe­schou­wer te ver­lei­den. Fragmenten van tekst – zin­nen die niet afge­maakt zijn – ver­schij­nen tus­sen de ver­schil­len­de sce­nes, ter­wijl de ver­tel­stem ver­an­dert als de sce­ne ver­an­dert. De toe­schou­wer wordt niet ver­leid, maar krijgt een schijn­baar ​‘neu­traal’ ver­haal, dat de grens tus­sen fic­tie en rea­li­teit opzoekt, ter­wijl hij zelf de rech­ter is die het laat­ste oor­deel velt.