James Bridle: Se ti sabir + My delight on a shining night

De Britse schrij­ver en kun­ste­naar James Bridle (1980) focust zich op de dis­cus­sie over tech­no­lo­gie, digi­ta­li­se­ring, de aard van intel­li­gen­tie en de gevol­gen hier­van voor onze samen­le­ving. Zijn kri­ti­sche films nodi­gen uit tot reflec­tie zon­der opdrin­ge­rig te zijn of terug te val­len op geschre­ven of gespro­ken argu­men­ta­tie, zoals in My delight on a shi­ning night (2018).

Deze film docu­men­teert de fla­min­go-popu­la­tie in het zout­meer van Limassol die van de jaren ​’70 tot 2008 dienst deed als uit­zend­plek van een ​‘num­ber sta­ti­on’. Deze sta­ti­ons zon­den ein­de­loos lang reek­sen num­mers uit, waar­schijn­lijk geco­deer­de spi­o­na­ge­bood­schap­pen, een veel­ge­bruik­te tech­niek in de Koude Oorlog. Volgens Bridle is My delight een film over ​“the shim­me­ring infra­struc­tu­re of con­trol and sur­veil­lan­ce and the exu­be­rant life of the bir­ds and our­sel­ves, bet­ween infor­ma­ti­on and eco­lo­gy, bet­ween com­puta­ti­o­nal pre­dic­ti­on and embo­died observation.”

Se ti sabir (2019) is een mono­loog en essay bestaan­de uit shots van enke­le stuk­ken land beho­ren­de tot de ​‘Maastricht Formatie’ en een reflec­tie over ver­schil­len­de vor­men van intel­li­gen­tie. Centraal staat onze hou­ding tegen­over ​“non-human” vor­men van ken­nis. In een tijd­perk waar­in we steeds meer leren over ver­schil­len­de vor­men van intel­li­gen­tie die onze wereld kun­nen bevol­ken, cre­ë­ren we tege­lijk com­pu­ter­sys­te­men die in toe­ne­men­de mate onze cog­ni­tie­ve en cre­a­tie­ve pro­ces­sen over­ne­men. Se ti sabir tracht een nieu­we hou­ding te ver­beel­den tegen­over ande­re vor­men van intel­li­gen­tie, die ons moge­lijk toe­laat niet alleen elkaar beter te begrij­pen maar ook de wezens die ons omrin­gen en die we zelf creëren.