In 1971 werd een gezin in het stadje Hexham geteisterd door een reeks paranormale gebeurtenissen. Nadat ze een paar kleine stenen hoofden in huis hadden gehaald, werd het gezin geterroriseerd door spookachtige geluiden en beelden die door deze objecten werden veroorzaakt. Hexham Heads kiest voor een impressionistische benadering van dit hedendaagse volksverhaal.
Met het verhaal als uitgangspunt leidt de film ons door een veelheid van ruimtes waarin tijd en materie bevroren, uitgerekt en herhaald worden. Een donkere kamer, een appartement, een huis en een opslagplaats voor bouwmaterialen worden allemaal met elkaar verbonden en geportretteerd door de spectrale kracht van de fotografie.
Gekleurd door het rode veiligheidslicht van de donkere kamer, (re)construeert de film een adembenemend pastoraal horrorverhaal over een plek gekristalliseerd in de tijd en geterroriseerd door een paar zes cm hoge stenen hoofden waarvan de huidige locatie onbekend blijft. We bezoeken Rede Avenue – de oorspronkelijke bron van deze bovennatuurlijke energie – door de huiveringwekkende stilte van Chloë Delanghe’s korrelige foto’s en een grillige compositie van Sam Comerford, uitgevoerd door een ensemble van muzikanten uit Ierland en België. In Hexham Heads creëren de gezamenlijke mysteries van fotosensitiviteit en de Stone Tape-theorie – die speculeert over hoe mineralen de energie van verschijningen kunnen opnemen en weergeven – een vluchtige chemische reactie. Delanghe en Driesen tarten de onmogelijkheid om geesten vast te leggen door ons onder te dompelen in een psychogeografische reis langs oneindige deuren, ramen en doorgangen. (Ane Lopez, BFMAF)