Videoscreening met werk van o.a. Katie Cercone (
VS), Juno Calypso (
GB), Arvida Byström
& Maja Malou Lyses (
SE), Casey Jane Ellison (
VS), A. Liparoto (
GB), e.a. Het gebruik van selfies op het internet als weerwoord op de exploitatie, seksualisering en objectivering van het vrouwelijk lichaam in de huidige consumentenmaatschappij manifesteert zich als een nieuwe tendens binnen het (post-) feminisme. Deze tendens speelt zich vooral af op het internet en overspoelt sociale media en blogs met snapshots van zelfbewuste tieners in uitdagende poses en/of met een vaak excentrieke look. Desalniettemin heerst er een troebele grens tussen de willekeurige selfie en de selfie als activistisch middel voor de opvoering van een feministisch discours, waardoor het fenomeen ten prooi valt aan heel wat kritiek en misprijzen binnen de vrouwenrechtenorganisaties zelf. Kunstenaars als Katie Cercone, Amalia Ulman, Juno Calypso en Ann Hirsh maken het onderscheid tussen lucratieve selfies en de intentioneel gepolitiseerde zelfopnames binnen een artistiek oeuvre. Ze portretteren hun lichaam als een post-politieke en visuele strategie ten gunste van een ommekeer in de visuele retoriek van het (geobjectiveerde) vrouwenlichaam. De post-feministische kunstenaars trachten de mannelijke blik, die de populaire cultuur — maar ook de kunstwereld — nog steeds domineert, uit balans te brengen door zichzelf te filmen als een zelfbewust individu. Door de seksuele poses in de selfies die de vrouwen zelf op het internet posten, wordt de complexe verhouding van de kijker, de regisseur of kunstenaar en het onderwerp van de film of foto door elkaar geschud. In
The Perverts Guide to Ideology (
2012) beweert Slavoj Zizek dat een individu niet zozeer fantaseert over een omgeving waarin hij/zij alles krijgt wat hij verlangt, maar eerder over een omgeving waarin hij/zij zelf verlangd wordt. In het selfie-imperium daarentegen, creëert men veeleer een omgeving waarin men naar zichzelf verlangt. Verschillende stemmen echter, zowel uit conservatieve als progressieve hoek, verwijten de selfie-activisten een goedkoop narcisme dat de ongelijkheid en genderproblematieken binnen het kapitalisme niet ondermijnt, maar net bevestigt. Het programma
‘Selfieland’ profileert zich als
‘food for thought’ en laat de kijker proeven van een nieuw soort feminisme dat momenteel ter discussie staat.
Gecureerd door Charlotte Van Buylaere.
