Discover our com­ple­te spring pro­gram­ run­ning until May 2024 in our fol­der [PDF], which can also be found at various cul­tu­ral venues!

“St. Anthony, St. Anthony, please come around. Something is lost and it cannot be found.” In her new film, Annelein Pompe goes in search of an untraceable woman. On her wanderings, she calls upon the patron saint of lost things and missing persons. Our opening film is the starting point of a spring program dedicated to getting lost, searching and finding something else.

Mathieu Hendrickx and George van Dam explore the visual translation of a score. Bach’s Goldberg Variations are sometimes compared to a travel book, recounting wanderings from one place to another. When we hear the aria a second time at the end of the cycle, it sounds and feels different, despite the fact that the notes are exactly the same and even the manner of playing does not necessarily change. The composer and filmmaker Phill Niblock (1933−2024), who found a second home in Ghent, stated: ​“My music leads nowhere. This is it.” Yet his minimalist pieces open up new panoramas layer by layer. Listening becomes hiking, moving your hearing around the environment. OFFoff sets up a tour along four key locations in Ghent and will highlight Niblock’s film work. The young programmer and filmmaker Raouf Moussa presents an ambitious three-part program around cinematic approaches to space. This concludes a film season in which May marks the fifth anniversary of our new home in Kunsthal Gent and the inauguration of our cinema back then with La Région centrale, Michael Snow’s ultimate film about losing oneself in a landscape.

Forgotten films resurface. Godart Bakkers found the extraordinary artist films of the Ghent film club Studio E. There is a focus on work from the Netherlands that too rarely finds its way to our screens. We invite the Dutch experimental film pioneer Barbara Meter to Ghent and Antwerp. Joost Rekveld made images with analog radio and radar signals for his abstract science fiction film #59. An eyewitness account of still unknown territories? He himself speaks of ​“visual music for the eye,” while Charo Calvo introduces us to ​“cinema for the ear” this season. When people used to explore the edges of a radio frequency, they encountered a strange glissando sound called the ​‘Mexican dog’. It inspired Dany Deprez for the title of his new, long-awaited expanded film. Frans van de Staak – a last Dutchman on the program, celebrated by Johan van der Keuken and Jean-Marie Straub – constructed his film Wind Shadow around scenes in which an actor or actress arrives or leaves. The man and woman pack and unpack suitcases, constantly entering or leaving different dwellings. Offscreen, the poet Gerrit Kouwenaar repeats the verses from Aire, a title that evokes a tune and drops us in the middle of nowhere, a rest stop along southern highways: stepping out, the story / stuck in a comma: wind shadow, selah, blank / line between arrival and departure / the trampled letter on the path a leaf / between leaves, neither echo nor ear, no word / that refers, not even a fence in front / betrays that later, how it unravels – [uitstappend loopt het verhaal / vast in een komma: windschaduw, sela, wit / regel tussen aankomst en weggaan / de betrapte brief op het pad een blad / tussen bladeren, echo noch oor, geen woord / dat verwijst, zelfs geen hek ergens voor / verraadt dat het later, hoe het ontknoopt]

Discover our complete fall pro­gram­ run­ning until December 2023 in our fol­der [PDF], which can also be found at various cul­tu­ral venues!

With this glittery, foil-printed brochure, we present our fall program with a golden touch. Especially for our twentieth anniversary, two former artistic directors of OFFoff are resurfacing in the program. At the same time we are giving chances to new programmers such as the young art historian Anthony Brynaert. Long-time OFFoff luminary, Sofie Verdoodt, is making a once-only comeback as co-curator of the festive anniversary edition of our Night of the Experimental Film. Together with Godart Bakkers, who after Sofie was the face of OFFoff for many years, we bring a very last program in Club Solo in Breda: a collaboration that started in 2015 and ends with an — if we may say so ourselves — impressive one-day film festival. We’re also bringing two programs that Godart organized with Monokino during SHHH in Ostend: thanks to OFFoff, the Ghent artist Jasper Rigole and art historian Steven Jacobs will present their film (program) in their own hometown too. These will already be two evenings with live music, which is the case for more than half of the thirteen programs this season! And who knows, maybe even for our secret screening at Film Fest Gent…

From violin, harp and trumpet to guitars and electronic music. ​“It’s about getting in tune, literally, tuning the material and yourself, as you would with an instrument,” Hannes Verhoustraete says of his new essay film Broken View. Searching for ways to bring the static, glass-made images of the historical magic lantern into motion proved to be at the same time a personal and continuous movement between the past and the immediacy of the present. Kinetic artist and filmmaker Robert Breer kicks off this fall program. ​“I’m interested in everything that moves, whether it is figurative or not,” he stated. Floris Vanhoof will re-animate 750-million-year-old fossils, while José Antonio Sistiaga and Rainer Kohlberger, who passed away this summer, explore the optical power of color in constant motion. One through a life’s work of hand-painted 35mm pellicle and the other through algorithm‑, AI- and machine learning-generated images with homemade software. A week after this color storm, we move to the pure black of João César Monteiro’s Snow White, but even then we watch 75 minutes of dancing film grain.

From now on, you will experience all of this spectacle without fidgeting on your seat. This season, our cinema benches are getting soft, personalized and handmade upholstery from local sheep’s wool. Come to the very first sitting with a customized film program. Just before going into print, the news that the Flanders Audiovisual Fund (VAF) will increase their support of OFFoff for the next three years gave our anniversary some extra sparkle! Get moving!

“Clattering beer bottles, plastic garden chairs dragged across the bluestone floor and piles of mattresses with early slumberers,” critic Liv Laveyne reported on the ​‘Eerste Langste Nacht van de Experimentele Film’ (the First Longest Night of Experimental Film) twenty years ago at the Caermersklooster, now Kunsthal Gent. ​“Over three hundred people braved the stormy weather to indulge in forty experimental films, a good eight hours of viewing.” There, the plan was expressed to ​“found a full-fledged cinema under the name Off-Off Cinema”. And it came to pass: our first regular film screening at the small beguinage O.L.V. Ter Hoye (Klein Begijnhof) took place on the 15^th of September 2003. ​“The future for experimental film in Ghent looks bright,” Laveyne concluded. ​“To be continued!”

Discover our full spring programme running until May 2023 in our folder [PDF], which can also be found at various cultural venues!

“I write you in images,” muses the late Jean-Luc Godard in Scénario de Sauve qui peut (la vie), a video that substituted for a paper script. In sensual, lyrical and plastic ways, his oeuvre transcends any distinction between the ​‘filmic’ and the ​‘literary’. The ideal opener of our new program focusing on film and language.

Walter Benjamin once described a language game in which he asked an 11-year-old girl to construct sentences with about five given words. He called it ​‘Phantasiesätze’, fantasy sentences. It inspired the short film of the same name that Helena Wittmann included in a carte blanche around her new film, Human Flowers of Flesh – screening at Film Fest Gent. In line with Benjamin’s experimental text, this fall series is a shifting and connecting of different programs to write a story.

Our folder [PDF] with the full program through December 2022 can be found at various cultural venues!

“I’m an amateur who makes films like a painter, paints like a sculptor, sculpts like a musician and makes music like a filmmaker… sometimes all at once.” Michael Snow perfectly expresses the keynote of our new film season that flirts more than ever with the other arts.

In Snow’s classic Wavelength – one of the many films in the program – a 45-minute-long zoom ultimately lands on a picture of waves, the infinite sea, as horizon and as vanishing point. Our spring program explores the limits of the medium and seeks the answers mostly in nature and landscape.

In At Sea, we experience the splendor and intensity of the ocean and the vibrant color grid of a container ship through the eyes of Peter Hutton. Just like Rose Lowder – whose work will be accompanied by live music as well – he was trained as a painter and sculptor. More films this season evoke the feeling ​“to be at sea”. Get carried away.

Our program folder can be found at various cultural locations!

Kunsthal Gent presents a second edition of its Zomersalon. In July and August 2021, BUY LOCAL #2 brings together the work of 742 Ghentians, both in Kunsthal Gent and online. Support an artist and buy work at this major exhibition with a cross-section of Ghent’s visual arts scene.

We had to wait a long time for it, but on Monday 14 June our cinema will reopen with Bioscopic Books: Final book presentation & screening! To ensure that everything runs smoothly, we ask you to book in advance.

Evening screenings in theaters are still a bit of a wait, but don’t despair (too much). As part of the Bioscopic Books exhibition in Kunsthal Gent, OFFoff presents in its cinema a film program in loop that explores the relationships between speaking and writing, reading and looking, showing and imagining. Reservations for the exhibition are required.

Omwille van de nieuwe maatregelen tegen het coronavirus zijn we verplicht om dit seizoen alle vertoningen in Art Cinema OFFoff te annuleren. We bieden wel een gratis online programma aan met introducties en nagesprekken. In tussentijd verwijzen we jullie ook graag door naar online alternatieven voor (experimentele) cinema dankzij een overzicht van Sabzian.

With a few resumptions of canceled spring screenings and a number of new programs, OFFoff is totally back again. Get ready for some up-and-coming talent and lots of canonical movies.

You can find up-to-date information and the full program here.

Sculture Nel Tempo, de bijzondere documentaire van Dany Deprez en Jan Peeters over beeldhouwer Philip Van Isacker is vanaf 26 juni online te bekijken via dalton​.be. De film werd eerder vertoond in onze filmzaal en werpt niet alleen licht op de werken van Van Isacker maar gaat tegelijk op zoek naar het wezen van de beeldhouwkunst.

Een reis doorheen het oeuvre van de Belgische kunstenaar is het vertrekpunt voor een meditatie over de beeldhouwkunst, de vergankelijkheid van de kunst en de rol van twijfel en onvoorspelbaarheid in ons leven en onze samenleving.

Als gevolg van de aanhoudende maatregelen rond de preventie van COVID-19 kunnen alle resterende screenings van dit seizoen helaas niet doorgaan.

In onze laatste nieuwsbrief hebben we enkele initiatieven opgesomd die experimentele cinema (gratis) beschikbaar maken gedurende deze coronacrisis. Het is geen vervanging van de authentieke cinema-ervaring, maar liefhebbers kunnen er terecht voor enkele meer dan waardevolle alternatieven.

Wegens preventieve maatregelen tegen het coronavirus werd beslist om alle vertoningen in Art Cinema OFFoff tot aan de paasvakantie te annuleren. De vertoningen op dinsdag 17/03 (Fiona Tan) en maandag 23/03 (Mona Hatoum) zullen om die reden jammer genoeg niet plaatsvinden. Op maandag 20 april hopen we jullie terug te kunnen verwelkomen met Eva Beazar & Marie Menken!

Losing yourself in the other and getting closer to oneself at the same time? It can happen in love, but in film as well, distance can transform in closeness, carefull attention in total surrender. For that reason, in our spring programme, filmmakers surrender to the other, in a broad sense, based on a deeply felt affinity. A new generation of filmmakers – Jasper Rigole, Eva Beazar, Damien Manivel – enter into an intense dialogue with monumental figures – Gustav Deutsch, Mona Hatoum, Marie Menken – from the historical avant-garde.

After fifteen years and a multitude of screenings, Art Cinema OFFoff is no longer a newcomer. And yet OFFoff will make its debut this autumn. For the first time, a fully-fledged seasonal programme will be set up in Kunsthal Gent, OFFoff’s new home base. It’s no coincidence that quite a few debut films will be screened. There’s Gabriel by Agnes Martin, Meshes of the Afternoon by Maya Deren, Christmas on Earth by Barbara Rubin and 11 x 14 by James Benning. And that mostly on Mondays. Welcome to the festival!

After fifteen years, OFFoff is leaving the Small Beguinage. In 2019, Kunsthal Gent will become our new home. The ingeniously designed screening space is still under construction, but nevertheless, OFFoff will be present with a broadcast, performances and – of course – films during the big (re)opening weekend of Kunsthal Gent. More news about the farewell to the old cinema and the inauguration of the new one will follow.

With our brand new website, it should be clear to everyone what time a screening starts and where it will take place. And even more important: from now on, no one can forget which programs occurred where and when in the past, and what exactly could be picked up. The OFFoff Archive will provide for this in the future. Here, you will not only find an overview of the past programs, but also additional text and images that will make you reflect and remember. No radiant future without a bright past!

Na een carrière die van hem de ​“vader en de pionier van de animatiefilm in België” maakte, is Raoul Servais op 94-jarige leeftijd overleden.

Hij laat een indrukwekkend oeuvre achter bestaande uit 16 korte animatiefilms en een langspeelfilm. Zijn films stonden vaak in dialoog met politieke of sociale kwesties, en werden internationaal geprezen. Hij ontving meer dan 60 internationale prijzen, waaronder de Gouden Palm die hij verdiende met zijn surrealistische film Harpya (1979).

Servais werd als een van de meest innovatieve Belgische filmmakers van de 20ste eeuw gezien. Omdat hij voortdurend op zoek was naar verbeteringen in zijn technieken bleef hij namelijk steeds experimenteren. Dit leidde tot het ontstaan van zijn Servaisgrafie, een techniek die acteurs integreert in getekende decors, en die hij ontwikkelde tijdens het maken van zijn 1994 langspeelfilm Taxandria.

Als stichter van de opleiding blijft zijn invloed voelbaar onder studenten animatiefilm aan KASK Gent — wiens ontstaan in 1964÷1966÷1963 de eerste professionele animatieschool van Europa betekende.

afgenomen door Laura Mathijs en Rien Arblaster op 29 maart 2023 in de Minardschouwburg.

Laura: Eerst en vooral, danku dat je hier tijd voor wilde maken. Ik kan me voorstellen dat het vrij druk is nu.

Lisa: Nee.

Laura: (haha) Ok, des te beter. Als student film en TV ben ik wel heel geïnteresseerd in het maakproces van zo’n film als Spilliaert. Zou je ons een beetje kunnen doorlopen in hoe het tot stand is gekomen? 

Lisa: Het idee ontstond al eigenlijk heel lang geleden, in 2015. Eigenlijk wel een tijdje geleden, omdat oorspronkelijk was het script samen met mijn zus Clara gemaakt, en het allereerste vertrekpunt was het feit dat we in België zo vaak geconfronteerd worden met de vraag ​‘zijn jullie familie van Léon Spilliaert?’. Dat was de eerste motivatie om er iets van te maken. Dan zat ik in de voltijdse productie van mijn andere film, N.P, dus dat was op de achtergrond gegaan. Dan, nadat N.P af was in 2020, dan zijn we er opnieuw in gevlogen. Dan was onze positie veranderd, dat ik meer het script en de regie zou dragen dan Clara, want oorspronkelijk was ook het plan dat Clara meer het visuele ging doen. Want toen, rond 2015 – 16, toen tekende ze vooral, dat was haar medium. Maar dan in die jaren was haar praktijk ook gegroeid naar keramiek. Dus zo hebben we dan de overweging gemaakt van wat de juiste, de goede posities waren, en dan bleef het visuele gedeelte bij Clara, maar dan met sculpturen, die ook inhoudelijk een rol zou spelen in de visuele explosie, de visualisering van de stambomen. Dat resulteerde in een fysiek landschap dat een belangrijk visueel onderdeel is van de film. Zo was het begonnen. En dan maak je een soort van script, opnames, en montages.

Laura: En de narratieve structuur is gebaseerd op rap. Hoe ben je daarbij terecht gekomen?

Lisa: Dat was eerder een ingeving. Da’s niet zo’n nuttig antwoord… Het klinkt misschien een beetje raar, maar voor mij was dat een manier om de tekst voor te dragen, en ik wou dat de tekst echt— ik meen die teksten. En ook zo dat praktiseren van de rap, want ik heb dat nog nooit gedaan, ik heb echt jaren training gedaan. Er was ook iemand die mij leerde rappen. Maar dan worden er ook wel meer interessante dingen geschreven over dit gegeven, zoals de vrije identiteitsvorming van rap tegenover geconstrueerde identiteit in de stambomen.

Laura: Ja, dat was mijn volgende vraag ook, dat die link bestaat, door anderen gelegd. Wat vind jij van deze interpretatie?

Lisa: Da’s fantastisch. Ja. Da’s net denk ik mooi eraan.

Rien: Er wordt ook de link tussen rap en het politieke, en ik vroeg me af of er ook een politieke impuls zit achter je eigen werk, in Spilliaert, of over het algemeen.

Lisa: Politiek? Ja, dat is er zeker niet met de vinger dik opgelegd, maar ik probeer er wel veel mee te zeggen. Het was wel een beetje de grens zoeken, want de familiestamboom op zich, of de hele traditie van uw levensverhaal en zeg maar antwoorden zoeken in uw voorouders, daar zit wel iets tricky in. Dat is toch wel de kern van mijn interesse, maar er is ook iets heel absurd aan. Maar ook door de verschillende mensen die aan de filmstructuur gewerkt hebben, bijvoorbeeld die mannen van het familiekunde centrum in Oostende. Hun interview was echt fantastisch. Toen ik naar hun stapte, dat was eigenlijk het startpunt van het project, en zij hielpen ons om het stamboomonderzoek te doen — want je moet heel de aktes, en allerlei papieren onderzoeken, om link te vinden met Léon Spilliaert. In dat proces heb ik ze echt leren kennen, en het zijn echt fantastische mensen. Maar daar was ik wel mee bezig, in het maakproces.

Rien: Ik ben student literatuur en ik ben bijvoorbeeld het lesbisch archief aan het onderzoeken, en haar gedwongen ​‘doe-het-zelf’-heid en ik vroeg me af of u [met Spilliaert] een soort archiefje wou bouwen van uw familie, en een plaats zoeken binnen het grotere of algemene archief.

Lisa: Ja, da’s wel vaak de kritiek ook op stamboomonderzoek, dat dat alleen langs de mannelijke kant gaat. Maar je hebt eigenlijk verschillende manieren om je stamboom te onderzoeken, ook langs je moederlijke lijn. Ja. Maar eigenlijk is er wel heel weinig ruimte voor de vrouwelijke kant, dat wordt wel op een manier genegeerd. Want hoe het legitieme, de identiteit op papier, hoe dat dat tot stand komt binnen de geschiedenis van de wet of van rechten, dat interesseerde me enorm. Dan heb ik even studie gedaan aan de universiteit in familierecht, dus dat probeerde ik ook wel in de raptekst te verwerken. Does that make sense?

Rien: Ja, zeker.

Laura: Op Courtisane Festival maakt uw filmvertoning deel uit van een soort dubbele ​‘double bill’ met de broer en zus Ghammam. In de film Spilliaert zien we je samenwerken met je zus Clara, zoals je ook al paar keer hebt gedaan, bijvoorbeeld voor Hotel Red Shoes.

Lisa: N.P ook!

Laura: Ja! Hoe is het om samen te werken met je zus?

Lisa: Wel, Hotel Red Shoes was de eerste echte samenwerking, als twee auteurs om het zo te zeggen, en daarna was het voor ons veel natuurlijker om de functies te verdelen. Bijvoorbeeld in N.P. was Clara hoofdactrice, en hier [in Spilliaert] maakt ze de sculpturen. Ik denk dat dat voor ons best werkt, op die manier. Clara heeft natuurlijk ook haar eigen praktijk als kunstenaar.

Laura: Ja, dat sluit een beetje aan bij een vaak terugkerend element in je werk, namelijk familie, genealogie, afkomst. Bijvoorbeeld ook in Growth Record. Vanwaar komt die fascinatie eigenlijk?

Lisa: Ja… Ik zou dat moeten kunnen beantwoorden.

Laura: Het kan ook zijn dat er geen antwoord op bestaat?

Lisa: Ja, een groot deel van het antwoord zit in het maken zelf. Je wilt iets maken omdat je dat niet weet. Maar ik ben wel ergens dat hoofdstuk aan het afronden, want met N.P was ik zeker heel lang met dat thema bezig, en Growth Record ook. En Spilliaert is een beetje voor mij het afronden van dat thema. Ik heb denk ik wel alles gezegd met die drie werken. Ik ben klaar voor iets nieuws. Maar ik denk dat de fascinatie voor genealogie komt, en het is niet iets speciaals ofzo, omdat ik iets meer geconfronteerd ben met die vraag door ouders die van twee andere plekken komen. Gewoon door zoiets simpel, denk ik.

Laura: Je vertelde ooit in een interview dat, hoewel je werk van op de een of andere manier op je achtergrond slaat, dat dat niet echt over jezelf persé gaat.

Lisa: Ik hoop het.

Laura: Kan je dat een beetje verduidelijken?

Lisa: Ja, het zou erg zijn. Ik denk dat ik toch graag probeer iets te betekenen voor andere mensen.

Rien: Denk je dat dat moeilijk gaat als je echt over jezelf een film maakt? 

Lisa: Wel, Growth Record is ook wel deels over mezelf. Ik denk dat er wel geneigd mag worden dat dat meer is. Anders gaat een kijker daar niet open voor staan.

Rien: Dat het niet in functie staat van jezelf?

Lisa: Ja, ik denk zoiets

Laura: Je zei als dat je vaak de vraag krijgt of je verwant bent met Léon Spilliaert.

Lisa: Ja, maar nu is dat leuk, nu kan ik zeggen ​‘dan moet je naar de film kijken’.

Laura: Want je antwoordt dan dat je met zo’n familienaam wel een soort van voorbestemd moet zijn om kunstenaar te worden.

Lisa: Ja, dat is het standpunt van het personage dat ik speel in de film. Ik ben zo’n beetje het fanatieke personage.

Laura: Herken je jezelf dan ook ergens in Léon Spilliaerts werk?

Lisa: Ik vind het mooi werk. Maar ik weet het niet. Ik heb door dit te maken mij wel zeker verdiept, en hij is echt, echt een heel goeie kunstenaar. Het ging meer over ​‘wat je projecteer je eigenlijk op zo’n gegeven?’. En wat wordt er door andere mensen geprojecteerd, en hoe verwerk je zo’n dingen om je eigen verhaal te maken.

Laura: Een ding waar ik zo’n beetje aan dacht is dat Léon Spilliaert vaak een beetje wordt gelinkt aan zeg maar het overstijgen van bepaalde genres en stijlen in zijn kunst.

Lisa: Ja, da’s waar.

Laura: En dat ik dat bij jou ook wel een beetje zie, dat je u niet laat limiteren tot een bepaalde stijl of een bepaald genre in je werk. 

Rien: Ik zie ook wel een soort interdisciplinariteit, door bijvoorbeeld rap te verwerken.

Lisa: Da’s wel sterker bij mijn zus. Bij mij is het meer echt film film geworden. Terwijl ik dat nooit heb gestudeerd, ik heb fotografie gestudeerd. Ik heb die vraag over Léon Spilliaert nog gekregen, en ik viel echt uit de lucht toen ik bij een ander interview kreeg ​‘Welke is je favoriete werk van Léon Spilliaert?’

Laura: Da’s niet zo gemakkelijk.

Lisa: Niet dat mij dat niet interesseert, ofzo. Maar dan heb je in de film naast die stem van mij nog een andere, belangrijke tweede stem van de film, de echte nazaat. De heel zachte, mannelijke stem die dat vertelt. Dus hij is de échte nazaat. En dat was zo’n beetje proberen om een dans te maken tussen twee stemmen — die fanatieke genealoog, kunstenaar, rapper die zo geobsedeerd is, terwijl zijn [de echte nazaat] vertelling heel subtiel en ingetogen is. En die dan mengen in een montage met Bernard en Freddy van het familiekunde centrum, en Anne Adriaens-Pannier, de Léon Spilliaert specialist.

Laura: Bij Léons werk gaat het vaak over het weergeven van een realiteit, maar dan vanuit zijn eigen standpunt, een soort van droomachtige vervorming van zijn realiteit. Herken jij jezelf daar ook in?

Lisa: Nee. Ik vind het echt heel mooi werk, het doet echt iets met mij, maar of ik mij daarin herken, dat niet. Terwijl je dat wel heel mooi kan horen bij die anonieme nazaat, de manier waarop hij zijn band voelt. Voor mij is bloedverwantschap als thema een heel interessant gegeven, tussen het absurde en die schoonheid, van ​‘hoe maak jij je leven leefbaar door zo’n vertaal te maken’.

Laura: Hoe dingen hadden kunnen zijn, en de grens tussen feit en fictie is ook iets dat vaker terugkomt in je werk. Hoe zie jij die verhouding tussen feit en fictie in Spilliaert terugkomen?

Lisa: Ik denk dat dat in Spilliaert heel sterk aanwezig is in die legitimiteit van identiteit, van wat zogezegd op papier staat, van wat door de staat geconstrueerd is, die geconstrueerde legitimiteit. Uw mama is zogezegd die persoon, uw papa is zogezegd die persoon, dat is al een gegeven waar heel veel fictie kan in kruipen. Daarin zit dat, denk ik. De narratieve structuur daarentegen, dat heb ik in een vrije vorm gedaan.

Rien: Was uw doel met de film om echt een familiegeschiedenis zogezegd reconstrueren, of kwam het eerder uit een persoonlijke zoektocht?

Lisa: De zoektocht was eigenlijk al afgerond in 2015, en dan zijn wij dus, en da’s een beetje een spoiler, maar dan zijn we te weten gekomen dat we eigenlijk pas in de 18^e eeuw een gemeenschappelijk voorvader hadden met Léon Spilliaert. En da’s eigenlijk heel, heel ver, zodat we met een willekeurige persoon ook ​“familie” kunnen zijn. Toen dachten Clara en ik ​‘Hein? Zijn we ontgoocheld, of wat is dit gevoel?’ Dus dat vreemde aspect van de zoektocht was er al bij het vertrekpunt.

Rien: Probeerde je vooral dan ook de gevoelens die je kreeg bij die zoektocht weer te geven in de film?

Lisa: Ik denk dat dat onderdeel is van die absurditeit van een legitieme constructie, van je familie, of van je familiegeschiedenis. Dat er heel veel fictie in zit.

Rien: Ja, da’s heel arbitrair allemaal eigenlijk.

Lisa: Mm-hmm. En die dingen probeerde ik samen met Benjamin, Nag Toekomst, de rapper, samen in de tekst te gieten van de raps.

Laura: In de film wordt op een gegeven moment ook gezegd [door Anne Andriaens-Pannier] dat kunstenaars ook constant evolueren, en dat je dat ook ziet in Léon Spilliaerts werk. Zie je ook in jouw werk al een soort evolutie terugkomen, of is dat iets dat jou ook bezighoudt? 

Lisa: Dat je kunstenaar niet mag pinnen op een bepaalde periode… Ja, ik ben nog niet zo oud, maar ook nog niet zo jong, maar ik denk dat ik dat wel ga leren kennen als ik ouder ben. Maar dat is verteld binnen echt kunsthistorische context. Ik denk dat ik dat over vijf jaar pas ga weten. Ik denk als je misschien tien, vijftien jaar bezig bent, dan krijg je dat soort commentaren waarschijnlijk. Want bij Léon Spilliaert is het echt heel vaak, van ​‘Ja, ja! Die zelfportret periode is mooi, maar de rest hmmmm’. Dat zeggen mensen heel vaak, en daarom verdedigt Anne dat op haar manier.

Laura: Ja, dat vond ik wel mooi in de film.

Lisa: Haar gedeelte is eigenlijk veel compacter geworden dan oorspronkelijk gepland, maar ik hoop wel — want internationaal kennen nog niet zoveel mensen Spilliaert, zeker nog niet de mensen die film kijken — dat dat gedeelte mensen motiveert zijn werk te ontdekken, of herontdekken, want dat is wel mooi meegenomen. Ik vond het belangrijk dat alle personages of alle figuren, inclusief Léon Spilliaert, op de meest respectvolle manier werden weergegeven. Want je kunt er eigenlijk heel gemakkelijk satire van maken. Dat was wel een bewust focus.

Laura: Ik denk dat dat zeker ook wel gelukt is. Misschien nog een laatste vraagje dan: ben je op dit moment nog aan een ander project bezig, of is nog iets dat je wilt promoten?

Lisa: Ik denk dat Spilliaert zeker nog in België op verschillende plaatsen gaat spelen. Ik heb mezelf een klein jaar vakantie gegeven, dus ik heb nu veel rust gehad. Ik denk dat ik nu klaar ben om een nieuw script te schrijven. Mijn zus Clara heeft haar eerste solo in België, vanaf september in Antwerpen, in de Lichtekooi.