Salomé

Carmelo Bene (1937−2002) kan gezien worden als de verpersoonlijking van de Italiaanse avant-garde van na de Tweede Wereldoorlog. In zijn korte filmische carrière (1968−1973) verwezenlijkte hij een vijftal films. Waar Pasolini en Fellini stopten ging Bene verder in het tarten van conventies en het op de kop zetten van de Italiaanse (katholieke) cultuur. Zijn verfilming van Oscar Wilde’s roman kan beschouwd worden als een satire op de heteroseksualiteit, waarin elk samenzijn van de verschillende geslachten gedoemd is te mislukken. Vol hysterische mannen en kwaadaardige vrouwen wordt het Bijbelse verhaal van Herodes, Salomé en Johannes de Doper verteld. Niet enkel zocht Bene in het verhaal naar de grenzen van het toelaatbare, ook filmtechnisch doet hij er in de vaak ​‘onbeholpen’ gestes van de acteurs, het losse camerawerk en een editing ​‘on acid’ nog een schepje boven op. Salomé kan dan ook gezien worden als de meest Europese tegenhanger van Kenneth Angers filmoeuvre. Vooral de overeenkomsten met Inauguration of the Pleasure Dome (1954) zijn treffend. Salomé werd door Bene gezien als zijn beste film, als zijnde ​“totale kitsch”. Films als een theaterstuk met overdadige decors, kostuums en make-up, maar vooral ook met overdreven emoties en expliciete seksualiteit. In samenwerking met Centro Sperimentale di Cinematografia (Experimental Cinematography Centre) – Cineteca Nazionale (National Film Archive).