Bullets for Breakfast is een subliem filmessay dat de grenzen van het genre aftast. Filmmaker Holly Fisher beschrijft de film als ‘een western gefilterd door een post-feministische sensibiliteit’. Fragmenten uit de klassieke western My Darling Clementine (John Ford, 1946) worden verweven met afbeeldingen van postkaarten: renaissanceschilderijen van vrouwen die werken in een visrokerij en landschappen van de Amerikaanse staat Maine. Ryerson Johnson, een 91-jarige schrijver die meer dan tweehonderd cowboyverhalen voor pulptijdschriften schreef, leest voor uit zijn ongepubliceerde memoires. De feministe Nancy Nielson reciteert haar poëzie. Door te spelen met de verschillen tussen poëzie, proza en het visueel-narratieve, onthult Bullets for Breakfast beetje bij beetje de verleidelijke kracht van collectieve mythes en stereotypen. De film is een baldadig hybride mengsel van experimentele en documentaire technieken. Verhalen worden verteld en opnieuw verteld en beelden worden opnieuw geordend als muzikale motieven. Dit alles bundelt Fisher in een cyclische structuur met een open einde.
