“Here it is. Look at it. Do you see what I see?” Deze uitspraak uit Nostalgia resoneert met wat Fischinger zei: “look into your eye, go down into your own eye — and going –.” Nostalgia is een mooi voorbeeld van de structurele films van de onvergelijkelijke Hollis Frampton (1936−1984). Foto’s zijn bij het maken ervan slechts een vaag afschijnsel van het gebeuren waarin men zich bevindt, maar met het vervagen van de herinnering keren de rollen om. In twaalf shots verbrandt Frampton brieven en verlost daarmee de tijd die erin gevangen zit. In het bekroonde Le Photographe van Pip Chodorov (°1965) fotografeert een man de straten van Parijs. Die foto’s komen vervolgens tot leven en ten slotte geraakt de man zelf gevangen in een foto. Siegfried A. Fruhaufs (°1976) Höhenrausch (ook bekend als Mountain Trip) manipuleert reeksen idyllische postkaarten van Oostenrijkse bergen. On the Pond van Philip Hoffman (°1955) sluit aan bij Nostalgia: het is helemaal gewijd aan de persoonlijke herinnering, de onbetrouwbaarheid van het materiaal waarmee we de tijd vastleggen en het aanvaarden van het verleden. In Hold van Dryden Goodwin (°1971), bekend van een videoclip voor de hit Strange & Beautiful van Aqualung, wordt de notie herinnering radicaal uitgedaagd: achttien frames per seconde worden er nieuwe personen geïntroduceerd in bijna elk frame.
