In het afsluitende programma van dit najaar worden enkele ‘kunstdocumentaires’ getoond uit de tweede helft van de twintigste eeuw. Echter is niets wat het lijkt en wordt het begrip kunstdocumentaire tot het uiterste getart, beproefd en onderzocht. Het zijn stuk voor stuk documentaires door cineasten die vooral bekend stonden om hun idiosyncratische stijl en die voor de gelegenheid hun persoonlijke grammatica leenden aan de sculpturen die ze tot leven wilden wekken. Zo zien we een vroege documentaire van Johan van der Keuken, de Nederlandse cineast die vooral bekend staat wegens zijn experiment en tonen we de bijzondere film A Fonte aka The Fountain: A Sculpture A Monument van de Braziliaan André Luiz Oliveira, een persoonlijk verslag (geheel gefilmd met zijn Bolex camera) van de creatie van een publieke sculptuur in Sao Paulo. Dit episch drama wordt toepasselijk begeleid door het beste aan psychedelische sounds die in de jaren 70 in Brazilië te vinden waren. Een film van Jean Mil, die de camera zo inzet dat het een verlengstuk wordt van Luc Peire’s werk, zoals Hy Hirsh dat eerder deed bij het werk van Constant Nieuwenhuys. Als klap op de vuurpijl een werk van Paul Sharits, icoon uit de experimentele filmtraditie die het sculpturenpark van Brancusi in Roemenië bezoekt en de seksuele gelaagdheid van dit park blootlegt met zijn camera. Geheel volgens de OFFoff-traditie wordt het merendeel van de werken op hun originele drager vertoond om de optimale cinematografische ervaring te bewerkstelligen. Met de steun van Centre du Film sur l’Art.
