Precipitation Mechanism

In-tae Kim begon zijn car­ri­è­re met het pro­du­ce­ren van een aan­tal cul­tu­re­le en edu­ca­tie­ve films voor­dat hij tus­sen 1967 en 1968 zijn stu­dies aan de National Film Board of Canada begon. Bij NFBC pro­du­ceer­de hij Korean Alphabet, een edu­ca­tie­ve film om het Koreaanse alfa­bet te onder­wij­zen, met een sound­track van Norman McLaren. Via dit werk kun­nen we een indruk krij­gen van de reik­wijd­te van de Koreaanse cine­ma in de jaren zes­tig en een glimp opvan­gen van hoe nieu­we tech­no­lo­gie­ën en expe­ri­men­te­le tech­nie­ken wer­den gebruikt om fil­mi­sche con­cep­ten te ver­ken­nen, in dit geval bin­nen een peda­go­gi­sche setting.

Via de basis­prin­ci­pes van film drukt The Meaning of 1/24 Second de har­de rea­li­teit uit waar­mee de moder­ne mens­heid wordt gecon­fron­teerd en het gevoel van ver­vreem­ding dat voort­komt uit oncon­tro­leer­ba­re snel­heid. Tijdsduur was een sleu­tel­be­grip in Kim’s artis­tie­ke tra­ject en de cine­ma­to­gra­fi­sche vorm van deze film. Wegens tech­no­lo­gi­sche beper­kin­gen was hij op dat moment niet in staat om de film te vol­tooi­en. Kim was zo bezorgd over de kwets­baar­heid van de film­print, dat hij veel aan­vul­len­de ele­men­ten voor de pre­mi­è­re voor­be­reid­de, waar­on­der dan­sers en meer­de­re dia­pro­jec­to­ren. Dit gege­ven maak­te van de film­pre­mi­è­re een mul­ti­pro­jec­tie­voor­stel­ling, eer­der een ​‘hap­pe­ning’ dan een film­ver­to­ning. Dit artis­tie­ke gebaar wordt beschouwd als een van de eer­ste niet-nor­ma­tie­ve fil­mi­sche inter­ven­ties in de Koreaanse geschie­de­nis van bewe­gen­de beelden.

Eén van Han Ok-hi’s geken­de wer­ken, The Hole, maakt gebruik van flic­ker, schui­ne hoe­ken, en cross-cut­ting van rea­li­teit en fan­ta­sie om inner­lij­ke beknel­ling en het ver­lan­gen naar bevrij­ding uit te druk­ken. Han Ok-hi’s The Hole, The Rope en Untitled expe­ri­men­teer­den niet alleen met fil­mi­sche uit­druk­kings­vor­men, maar speel­den ook een belang­rij­ke rol in het pro­test tegen expres­sie in expe­ri­men­te­le films en het artis­tie­ke pro­test tegen de soci­a­le onder­druk­king en cen­suur in het Korea van de jaren 70. Kaidu Group, waar Ok-hi Han optrad als voor­zit­ter, werd in 1974 opge­richt door zes kun­ste­naars die allen stu­deer­den aan de Ewha Womans University. De leden van de Kaidu Group pro­beer­den te pro­tes­te­ren tegen de manier waar­op vrou­wen in de Koreaanse cine­ma als pas­sie­ve en nega­tie­ve objec­ten wer­den afge­beeld. Kaidu Group hield tus­sen 1974 en 1975 expe­ri­men­te­le film­ver­to­nin­gen, work­shops en sym­po­sia. Sinds 1976 oefen­de elk lid haar onaf­han­ke­lij­ke kunst­prak­tijk uit.

Als lid van de AG (Avant-gar­de Group) en lei­der van de groep Space & Time (ST) 1969 – 1980, hielp Lee Kun-yong de hori­zon te ope­nen voor heden­daag­se kunst in Korea door zijn expe­ri­men­te­le bena­de­ring van con­cep­tu­e­le kunst, per­for­man­ce en instal­la­ties. Toen Lee in 1973 de acht­ste Biënnale van Parijs bij­woon­de, ver­an­der­de de erva­ring zijn den­ken gron­dig en begon hij het lichaam als een artis­tiek medi­um op zich te beschou­wen. Hij con­cen­treer­de zich op uit­voe­rin­gen met betrek­king tot ruim­te, situ­a­tie, site en het lichaam, en gaf het de naam ​‘eve­ne­ment’; een grens trek­kend tus­sen ​‘hap­pe­nings’ en zijn eigen prak­tijk. Van 1975 tot 1979 pre­sen­teer­de Lee onge­veer 50 ​‘eve­ne­men­ten’ op ver­schil­len­de loca­ties en ten­toon­stel­lin­gen, en hoe­wel docu­men­ta­tie van Lee’s per­for­man­ces uiterst zeld­zaam is, toont Event Logical een van deze evenementen.

De mees­te onaf­han­ke­lij­ke film­ma­kers had­den pas eind jaren tach­tig toe­gang tot pro­fes­si­o­ne­le film­tech­nie­ken, aan­ge­zien al het mate­ri­aal werd gebruikt voor over­heids­doel­ein­den (pro­pa­gan­da etc.) of aan com­mer­ci­ë­le spe­lers werd gege­ven. De mees­te men­sen die in de com­mer­ci­ë­le cine­ma werk­ten, werk­ten ook voor de National Film Production Company. Zo ook Park Soon-ku, die daar sinds het begin van de jaren zeven­tig als regis­seur actief was. Velen die daar in het mid­den van de jaren tach­tig werk­ten, bezoch­ten de Verenigde Staten om film te stu­de­ren, waar­bij ze zich voor­al richt­ten op hoe nati­o­na­le (sport)evenementen dege­lijk gedo­cu­men­teerd kon­den wor­den. Ter voor­be­rei­ding op de Olympische Spelen van 1988 in Seoul, maak­ten Park en ande­re regis­seurs ver­schil­len­de kor­te docu­men­tai­res tij­dens de Aziatische Spelen van 1986. Ze expe­ri­men­teer­den niet alleen met nieu­we tech­no­lo­gie, maar ook met stijl en vorm. Reach for the Sky is een voor­beeld van een der­ge­lijk expe­ri­ment in een tijd van poli­tie­ke en artis­tie­ke stilstand.

Deze film heeft de vorm van een per­soon­lijk dag­boek. Lee Jang-wook cre­ëer­de nieu­we beel­den uit zijn dage­lijks leven met behulp van diver­se che­mi­sche behan­de­lin­gen van de pel­li­cu­le. Deze seri­ë­le wer­ken zijn ont­staan uit beproe­vin­gen die Lee had onder­gaan, waar­bij hij pro­beer­de zijn eigen her­in­ne­rin­gen te recon­stru­e­ren door het ​‘gees­tes­oog’ te ver­bin­den met het ​‘came­ra­oog’ en met de film zelf. De film is zo een dia­loog met per­soon­lij­ke docu­men­tai­re en de prak­tijk van alle­dag in de don­ke­re kamer.

Deze film mar­keert het begin van een serie ​‘Noise Films’ die Xin Ding pro­du­ceer­de. Nadat hij in 2008 terug­keer­de naar China, begon Ding te expe­ri­men­te­ren met geluid: ​“Als DJ begon ik eerst don­ke­re psy­tran­ce-muziek te draai­en. Daarna begon ik mijn eigen geluids­wer­ken te maken. Samen met mijn vrien­den in Beijing start­ten we de noi­se band Liquid Palace. Elke paar maan­den deden we geïm­pro­vi­seer­de noi­se-muziek­op­tre­dens in Beijing, waar­bij ik ook films begon te maken. Het zijn rei­zen door ver­zon­ken gedach­ten, die pro­be­ren bete­ke­nis en kracht te gene­re­ren tus­sen de fra­mes, shots en sequenties.”

Another Day Of Depression In Kowloon is een vir­tu­e­le etno­gra­fi­sche stu­die en een digi­taal por­tret van Hong Kong gezien door de lens van de heden­daag­se popu­lai­re cul­tuur. De film­ma­ker voer­de een jaar lang veld­werk uit en obser­veer­de en docu­men­teer­de Hong Kong zoals gesi­mu­leerd in de kaart Kowloon uit de popu­lai­re video­ga­me Call Of Duty: Black Ops (2010). Another hackt en ver­wis­selt de logi­ca van het spel en ver­an­dert de geweld­da­dig­heid in een reeks lege, grie­ze­li­ge en toch medi­ta­tie­ve tableaus, die een gevoel van schoon­heid opwek­ken dat vaak over het hoofd wordt gezien tij­dens de ori­gi­ne­le game­play. Another com­bi­neert metho­do­lo­gie­ën uit zowel de obser­va­tie- als assem­bla­ge­film­tra­di­ties door vra­gen op te wer­pen over cul­tu­re­le repre­sen­ta­ties in heden­daag­se popu­lai­re media, en cre­ëert tege­lij­ker­tijd sug­ges­tie­ve meta­fo­ren voor een post­ko­lo­ni­aal Hong Kong door de her­wer­king van mediamateriaal.

The Three Enchantments is een reis­ver­slag van een bui­ten­land­se getui­ge in de begin­ja­ren van de Amerikaanse over­heer­sing op de Filippijnen. De Filippijnen wor­den afge­beeld door de lichaam­lo­ze stem van een scherp­zin­ni­ge vreem­de­ling in een fan­ta­sie­rij­ke toe­komst. De stem ver­telt met afstan­de­lij­ke nieuws­gie­rig­heid en ple­zier over zijn betrok­ken­heid bij de inboor­lin­gen die opgroei­en en ster­ven in saaie rou­ti­ne. Door rea­li­teit en ver­beel­ding te com­bi­ne­ren, han­delt deze video over de men­sen en hun begoochelingen.