Het poëtische en politieke oeuvre van Mona Hatoum wordt gepresenteerd in een gevarieerde en vaak onconventionele reeks media, waaronder installatiekunst, beeldhouwkunst, video, fotografie en werken op papier. Mona Hatoum werd in 1952 in Beiroet geboren in een gezin van Palestijnse afkomst. In 1975, tijdens een bezoek aan Groot-Brittannië, brak de Libanese burgeroorlog uit en werd ze gedwongen in Londen te blijven
In So Much I Want to Say ontvouwt zich een reeks stilstaande beelden (één om de 8 seconden), die in close-up het gezicht van een vrouw onthullen en zo het scherm vult. Twee mannenhanden verstrengelen de vrouw herhaaldelijk en verbergen delen van haar gezicht, soms zelfs volledig. Op de soundtrack die keer op keer wordt herhaald, worden de woorden “So much I want to say” uitgesproken door een vrouwenstem. So Much I Want to Say, werd gefilmd in Vancouver en werd naar Wenen verzonden tijdens Wiencouver IV 1983, een slowscan live video-uitwisseling. In de context van satelliettransmissie was dit werk bedoeld om het idee van een gemakkelijke informatiestroom door elektronische media te ondermijnen en om de mythe van de global village te doorbreken.
Changing Parts is een gepersonaliseerd portret en een metafoor voor twee verschillende realiteiten die naast elkaar bestaan. Een deel verwijst naar een georganiseerde, duidelijk gedefinieerde, bevoorrechte en geordende realiteit en het andere naar een realiteit van wanorde, chaos, oorlog en vernietiging. Maar deze tegenstelling blijkt vol tegenstrijdigheden, aangezien deze twee ruimtes inwisselbaar worden en er in de wanorde ook een uitdrukking van geboorte en de zintuiglijkheid van het leven te zien is. Het werk is gemaakt op basis van opnamen die zijn gemaakt in het huis van Mona Hatoum in Beiroet (Libanon) en wat beeldmateriaal uit de documentatie van een live-uitvoering getiteld Under Siege (uitgevoerd in mei 1982 in de London Film Makers Co-op). De soundtrack maakt gebruik van Bachs Cellosuite nr. 4 die overgaat in een gelaagd spoor van geluiden, drukke straatgeluiden en twee verschillende lagen nieuwsberichten …
Measures of Distance is opgebouwd uit een reeks korrelige stills van Hatoums moeder in de douche van het ouderlijk huis in Beiroet, in extreme close-up. De afbeeldingen zijn bedekt met een maaswerk van Arabisch schrift, zoals een gordijn of een sluier, die de brieven van haar moeder uit Beiroet aan Hatoum in Londen voorstellen. Op de soundtrack is een geanimeerd gesprek tussen Hatoum en haar moeder te horen, waarop Hatoums stem een vertaling van de brieven in het Engels voorleest. De video gaat over Hatoums scheiding van haar Palestijnse familie en in het bijzonder over de relatie met haar moeder. Het persoonlijke en politieke zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden in een verhaal dat identiteit en seksualiteit verkent tegen een achtergrond van traumatische sociale breuk, oorlog, ballingschap en ontheemding.
