Hedendaagse hysterie

De in Los Angeles wonen­de kun­ste­naar Ryan Trecartin is de meest uit­ge­spro­ken en beken­de heden­daag­se kun­ste­naar die de ​‘sur­re­a­lis­ti­sche para­noia’, of de duis­te­re kant van onze tijd weet te vat­ten in zijn wer­ken. Big Brother, Idols en Facebook zijn nooit ver weg in zijn films die gefilmd lij­ken met een smartpho­ne en gemon­teerd met een goed­koop pro­gram­ma voor de tablet. De opge­fok­te vro­lijk­heid en de con­stan­te druk­te en impres­sies maken van zijn films angst­aan­ja­gen­de uni­ver­sums waar­in we ver­schrikt onze eigen wereld herkennen.

Rachel Rampleman’s wer­ken gaan even­eens over de ​‘uit­was­sen’ van onze popu­lai­re cul­tuur, waar­bij zij zich voor­al focust op de rol van vrou­wen. Haar films draai­en bij­voor­beeld rond fan­cul­tuur, tri­bu­te bands en de vroe­ge­re obses­sie van haar zus­je voor Bret Michaels (de front­man van Poison) etce­te­ra. Nu eens pre­sen­teert ze haar werk als docu­men­tai­re, dan weer als video­clip, afhan­ke­lijk van het the­ma dat ze behandelt.

Marijke De Roover is de jon­ge Vlaamse kun­ste­na­res die in dit rij­tje niet kan ont­bre­ken. Zowel in haar video­werk als in haar per­for­man­ces speelt ​‘de (soci­a­le) media’ of beter het door deze media (zelf)gecreëerde beeld een hoofdrol.