Game Play: Artists Playing Video Games

Er was een ogen­blik – intus­sen ver­vlo­gen – dat de moge­lijk­he­den van inter­net en de dro­men en ambi­ties van de gebrui­kers per­fect op elkaar afge­stemd waren, voor­dat het vir­tu­e­le was ont­mas­kerd als weer een instru­ment van kapi­ta­lis­me en con­tro­le. Op dit moment – 23 juni 2003 om pre­cies te zijn – ont­stond Second Life. De sci-fi-belof­te van een vir­tu­e­le wereld waar­in men­sen een alter­na­tief bestaan​zou­den kun­nen lei­den, was ver­vuld, in de nasleep van de dot-com-crash.

De aan­trek­kings­kracht van deze digi­ta­le wereld voor kun­ste­naars is dui­de­lijk: het ver­mo­gen om objec­ten, omge­vin­gen, ava­tars en alter ego’s te cre­ë­ren die kun­nen wor­den erva­ren door een poten­ti­eel publiek van dui­zen­den gebrui­kers, die op gelijk­aar­di­ge wij­ze vrij waren om te par­ti­ci­pe­ren op manie­ren die niet moge­lijk waren in de ‘ ech­te ​‘kunst­we­reld. Omdat Second Life vol­le­dig digi­taal en vir­tu­eel is, vorm­de het (even­als MMO’s die erop volg­den, zoals World of Warcraft) ook een proef­tuin voor artis­tie­ke expe­ri­men­ten met betrek­king tot de poli­tiek en esthe­tiek van een snel­groei­en­de internetcultuur.

De wer­ken in dit pro­gram­ma, die een peri­o­de van 2001 tot 2014 over­span­nen, demon­stre­ren deze evo­lu­tie van kri­ti­sche artis­tie­ke betrok­ken­heid bij de digi­ta­le omge­vin­gen van vir­tu­e­le werel­den en video­ga­mes. Bepaalde vra­gen of zor­gen komen in deze video’s terug, zoals de rol van geweld, het vraag­stuk van keu­ze­vrij­heid en mede­plich­tig­heid, de poli­tiek van digi­ta­le iden­ti­teit en de essen­tie van het vir­tu­e­le bestaan.

Ondanks deze over­een­kom­sten zijn de agenda’s van de hier ver­te­gen­woor­dig­de kun­ste­naars ech­ter ver­re van uni­form. Terwijl som­mi­ge wer­ken expli­ciet kri­tisch en zelf­re­flexief zijn, zijn ande­re meer ambi­va­lent of zelfs ver­heer­lij­kend in hun betrok­ken­heid bij deze alter­na­tie­ve rea­li­tei­ten. In dit pro­gram­ma kij­ken we naar de manie­ren waar­op de kun­ste­naar kan wor­den beschouwd als een para­siet bin­nen deze sys­te­men, zich ermee voe­dend, zelfs met destruc­tie­ve bedoe­lin­gen. Deze wer­ken beli­cha­men vor­men van kri­ti­sche en artis­tie­ke betrok­ken­heid bij digi­ta­le media die nog steeds ont­hul­lend en urgent zijn.

Gecureerd door Julian Ross en Arron Santry.