Frankrijk in focus: double bill Germaine Dulac en René Clair

Art Cinema OFFoff pre­sen­teert opnieuw een spe­ci­aal pro­gram­ma op pel­li­cu­le in de mar­ge van het fes­ti­val, dit keer met een Frans accent. We rei­zen af naar de Franse groot­stad in de jaren 1920 waar de har­ten ver­lan­gen naar roman­ti­sche esca­pa­des. Geïnspireerd door het gelijk­na­mi­ge gedicht van Charles Baudelaire maak­te Germaine Dulac een ​“visu­e­le sym­fo­nie” en een femi­nis­tisch sta­te­ment: L’Invitation au voy­a­ge (1927). Een getrouw­de vrouw ont­vlucht haar dood­se huwe­lijk door het nacht­le­ven in te dui­ken met een zee­man. Geluidskunstenares Laura Maes brengt een gloed­nieu­we sound­track bij deze melan­cho­li­sche film van de belang­rijk­ste vrouw van de avant-garde.
Het Parijs waar Baudelaire hul­de aan bracht in tal­lo­ze gedich­ten werd enke­le jaren eer­der pano­ra­misch in beeld gebracht door René Clair, die net als Dulac gebruik maak­te van ver­nieu­wen­de expe­ri­men­te­le tech­nie­ken. In Paris qui dort (1924) wordt de tijd let­ter­lijk stil­ge­zet. Ergens tus­sen droom en wer­ke­lijk­heid ein­digt deze ​‘sci­fi stads­sym­fo­nie’ met roman­tiek op de Eiffeltoren. MIAUX, de key­board-godin die recent haar eer­ste LP uit­bracht op Ultra Eczema, inter­pre­teert de film live.

Laura Maes, gebo­ren in Gent, is al meer dan een decen­ni­um een ron­ken­de naam in de Belgische expe­ri­men­te­le muzieksce­ne. Van 1996 – 2003 was ze samen met Kevin Van Volcem het gezicht ach­ter con­cer­t­or­ga­ni­sa­tie en pla­ten­la­bel Cling Film. Ze werk­te samen met tal­lo­ze ensem­bles, kun­ste­naars en plat­for­men voor inter­ac­tie­ve geluids­in­stal­la­ties en elec­tro-akoes­ti­sche per­for­man­ces. In 2013 doc­to­reer­de ze aan UGent op een proef­schrift over geluids­kunst. Deze Oostendse sire­ne staat voor ver­nieu­wend onder­zoek naar de luis­ter­er­va­ring en de dyna­miek van klank in de ruimte.

Miaux, ali­as Mia Prce, werd gebo­ren in Sarajevo en ver­huis­de op haar zeven­de naar Antwerpen. Gewapend met haar onaf­schei­de­lij­ke Casio maakt ze mini­ma­lis­ti­sche en aan­grij­pen­de muziek waar­mee ze debu­teer­de op het label Ultra Eczema. Gooi het fil­misch sfeer­tje van Fassbinder, de ​‘tune’ van Twin Peaks en een snuif­je krau­trock in de blen­der: Miaux is van­daag zon­der meer één van de span­nend­ste talen­ten op de podia.