Filmfestival Gent: Un Chant d’amour & Ménilmontant

Un Chant d’a­mour (1950) van Jean Genet wordt live bege­leid door Frederik Croene met een com­po­si­tie op ont­man­tel­de pia­no. Genet, enfant ter­ri­ble van de Franse lite­ra­tuur, bracht een deel van zijn leven in gevan­gen­schap door. In het voy­eu­ris­ti­sche visu­e­le gedicht Un Chant d’a­mour zit­ten gevan­ge­nen, opge­slo­ten in hun cel, tevens gevan­gen in hun homo-ero­ti­sche fan­ta­sie­ën. Deze adem­be­ne­men­de voor­stel­ling werd in 2008 gebracht bin­nen de muren van OFFoff, maar wordt nu her­no­men op vraag van ons publiek.

Frederik Croene (BE) stu­deer­de bij Allan Weiss, Claude Coppens en Boyan Vodenitcharov. Hij pro­fi­leert zich als grens­over­schrij­dend musi­cus met een reper­toi­re van zowel klas­sie­ke als heden­daag­se pia­no­wer­ken met een focus op vroeg twin­tig­ste-eeuw­se wer­ken en nieu­we pia­no­mu­ziek van eigen bodem. Deze car­ri­è­re com­bi­neert hij met expe­ri­men­ten waar­in oude pia­no’s vaak de hoofd­rol spe­len en met con­cep­tu­e­le pro­jec­ten (zoals 492 Kilo, an exten­ded pia­no reci­tal). Daarvoor werk­te hij samen met kun­ste­naars uit ver­schil­len­de dis­ci­pli­nes waar­on­der Hallveig Ágústsdóttir, Liv Hanne Haugen, Edurne Rubio, Timo van Luijk, en Herman Asselberghs.

Ménilmontant (1926), een onver­ge­te­lij­ke klas­sie­ker bin­nen de Franse avant-gar­de, wordt van een gloed­nieu­we sco­re voor­zien door geluids­kun­ste­naar Jason Lescalleet. De regis­seur Dimitri Kirsanoff, van Russische afkomst, beland­de in Parijs begin jaren twin­tig. De film toont via een rit­mi­sche mon­ta­ge van bru­taal con­fron­te­ren­de clo­se-ups en expres­sie­ve over­vloei­ers een opeen­vol­ging van dra­ma­ti­sche ont­wik­ke­lin­gen nadat een kop­pel ver­moord wordt met een bijl. Hun twee doch­ters, plots alleen op de wereld, wor­den over­ge­le­verd aan armoe­de, pros­ti­tu­tie en uit­bui­ting in de stra­ten van Parijs.

Jason Lescalleet (US) is een ron­ken­de naam bin­nen de heden­daag­se geluids­kunst. Zijn elek­tro­a­koes­ti­sche muziek bouwt hij op met tape loops en found sounds. Hij werk­te samen met o.m. Graham Lambkin, Nmperign en Joe Colley, en bracht een indruk­wek­ken­de dis­co­gra­fie uit op voor­aan­staan­de labels als Intransitive Recordings en Erstwhile Records. Op dat laat­ste label ver­scheen recent zijn nieu­we en alom beju­bel­de dub­bel-cd Songs about Nothing. De impro­vi­sa­to­ri­sche expe­ri­men­ten van Lescalleet, die gefas­ci­neerd is door ana­lo­ge tech­no­lo­gie, heb­ben een uit­ste­ken­de live reputatie.