VAF Wildcards Filmlab: KASK meets LUCA

Ergens in de diep­te van de ruim­te dwar­re­len de gedach­ten en her­in­ne­rin­gen van wat ooit was. Daar is het paleis der stof, dat bewoond wordt door een trans­pa­rant beest dat alle deel­tjes stof her­schikt, ver­schuift en ver­or­bert. ​“Waar ben ik?” klinkt er in de open ruim­te. In een koorts­droom neemt het beest een sla­pen­de vrouw mee door de ruim­tes van het paleis en laat haar ​‘als door een don­ke­re spie­gel’ of door het don­ke­re stof op een imper­fec­te, obscu­re manier naar de wereld kijken.

“We always used to call it dirt, blind to this who­le uni­ver­se. Only now do we rea­li­ze how pri­vi­le­ged dust mites actu­al­ly are. They live in pala­ces of ama­zing beau­ty and it has never once cros­sed their minds to vanish into a cloud of dust.” – Josef Haslinger & Klaus Pichler (Dust, 2015)

Beschrijf ik de wereld enkel als iets lichts en vei­lig? 
Of doen we een poging – 
Opnieuw. 
Beschrijf ik de wereld als iets licht? 
Beschrijf ik de wereld als iets vei­lig? 
Of ga ik een poging doen om eer­lij­ker te zijn? 
Durven wij eer­lijk zijn? 
En waar star­ten we dan?

Aan mijn toe­kom­stig kind,

Tarantulas Sleep Under the Stones is geïn­spi­reerd op een ritu­eel dat in de Middeleeuwen in Zuid-Italië ont­stond: taran­tis­mo. Een tra­di­ti­o­ne­le, magisch-reli­gi­eu­ze prak­tijk voor de gene­zing van men­sen, voor­na­me­lijk vrou­wen, die last had­den van kramp­ach­ti­ge bewe­gin­gen die wor­den toe­ge­schre­ven aan de beet van een vogel­spin. De maker filmt haar moe­der en ver­weeft een dia­loog tus­sen ver­schil­len­de gene­ra­ties over moe­der­schap, doch­ter­schap en vrou­we­lijk­heid. Tegelijk speurt ze in Zuid-Italië naar spo­ren van het oude ritu­eel en de spo­ren ervan tot op vandaag.

Bij flik­ke­rend kaars­licht cre­ëert La Mer een vlecht­werk van her­in­ne­rin­gen waar­bij de gren­zen tus­sen heden en ver­le­den ver­va­gen. Vanuit een ethe­ri­sche fami­lie­dy­na­miek dan­sen en ver­vloei­en emo­ties als een weer­spie­ge­ling van de ver­gan­ke­lij­ke aard van de tijd zelf. Als de kaar­sen doven, ver­dwij­nen ook onze her­in­ne­rin­gen en blij­ven we ach­ter met een indrin­gen­de gedach­te aan de vluch­ti­ge momen­ten van het leven.

Geboren uit een per­soon­lij­ke erva­ring en een poë­ti­sche tekst geschre­ven door de kun­ste­naar, duikt de film in de gevoe­lens van ver­lies, hul­pe­loos­heid en over­wel­di­ging tij­dens het pro­ces van het accep­te­ren van de pijn die ande­ren heb­ben toe­ge­bracht. Deze emo­ti­o­ne­le won­den wor­den visu­eel ver­taald in een fysie­ke en pul­se­ren­de aan­we­zig­heid die een don­ker en ver­ont­rus­tend beeld van vrou­we­lijk­heid vertegenwoordigt.