Te Gast: Balthazar Clémenti – À l’ombre de la canaille bleue + Soleil

Tijdens onze vori­ge Nacht van de Experimentele Film stal Balthazar Clémenti de show en won hij vanop het podi­um van de gro­te zaal van de AB het publiek hele­maal voor zich met een gea­ni­meer­de ver­tel­ling over het werk van zijn vader, Pierre Clémenti, en de film, Positano (1969), die toen op het pro­gram­ma stond. We zijn ver­eerd hem opnieuw te mogen ver­wel­ko­men. Balthazar Clémenti wijd­de zijn leven aan de zopas vol­tooi­de res­tau­ra­tie van zijn vaders inte­gra­le oeu­vre waar­in hij vaak zelf als kind is te zien.

De Franse acteur en seks­sym­bool Pierre Clémenti (1942−1999) staat voor­al bekend om zijn duis­te­re en beto­ve­ren­de aan­we­zig­heid in films van enke­le van de groot­ste Europese film­ma­kers van zijn tijd (Buñuel, Visconti, Pasolini, Garrel, Rocha, …). In 1967 kocht hij zelf zijn eer­ste 16mm-Beaulieucamera. Gedurende meer dan vijf­tien jaar zou hij een reeks intie­me dag­boe­ken fil­men rond zijn dage­lijk­se ont­moe­tin­gen, fami­lie, vrien­den­kring, rei­zen, het leven op en naast de set, maar ook de revo­lu­ti­o­nai­re opstan­den in Parijs.

In juli 1971 werd Clémenti in Rome gear­res­teerd wegens bezit van LSD en coca­ï­ne – vol­gens hem door de poli­tie in zijn zak­ken gestopt. Hij spen­deer­de uit­ein­de­lijk 17 maan­den in Italiaanse gevan­ge­nis­sen alvo­rens vrij­ge­la­ten te wor­den wegens gebrek aan bewijs. Balthazar Clémenti, die als vijf­ja­ri­ge de arres­ta­tie van zijn vader voor zijn ogen zag gebeu­ren, beschrijft hem in de inlei­ding van diens zopas naar het Engels ver­taal­de gevan­ge­nis­mé­moi­res A Few Personal Messages (2022÷1973) als: ​“fore­ver haun­ted by his time in prison.”

In 1978 begon hij met het fil­men van zijn eer­ste en eni­ge lang­spe­ler, À l’ombre de la canail­le bleue (In the Shadow of the Blue Rascal), waar­in hij opnieuw momen­ten uit zijn eigen leven ver­weef­de, zoals zijn erva­rin­gen in de gevan­ge­nis. Het zou zeven jaar duren voor hij de film kon afwer­ken. Deze hyp­no­ti­se­ren­de sci-fi-noir is mis­schien wel zijn mees­ter­werk en doet tege­lijk den­ken aan Jean Genet, William S. Burroughs en Kenneth Anger. Clémenti’s dysto­pi­sche visie van Parijs heet Necrocity, een hedo­nis­ti­sche onder­we­reld waar 300 kilo hero­ï­ne is ver­dwe­nen en de staats­po­li­tie (met Clémenti zelf als chef) de ben­de van drugs­ba­ron Captain Speed (Jean-Pierre Kalfon) ach­ter­volgt door een wazig nacht­le­ven. Met zijn dui­ze­ling­wek­ken­de supe­rim­po­si­ties en niet-afla­ten­de indu­stri­ë­le sound­track van Gilbert Artman is dit een van de gro­te Franse under­ground­films van de jaren ​’80!

In zijn aller­laat­ste en favo­rie­te film, Soleil, mengt Clémenti de punk poli­cier-stijl van Blue Rascal met een meer intro­spec­tie­ve blik tot zijn mag­num opus. De film ver­beeldt zijn arres­ta­tie en gevan­gen­schap maar over­stijgt dit en barst van de her­in­ne­rin­gen en beel­den uit zijn leven (zijn gelief­de Corsicaanse moe­der Rose Clémenti, zijn eer­ste vrouw Margareth Clémenti, hun zoon Balthazar, de stra­ten van Parijs, …). Clémenti’s indrin­gen­de voi­ce-over put uit zijn boven­ver­mel­de mémoi­res. De film ein­digt met een iris­ach­tig beeld van zijn jon­ge zoon­tje Balthazar die in een bos met een kaars speelt.

“Ce der­nier film est celui que je pré­fè­re… peut-être le plus abou­ti…” — Pierre Clémenti 

• Presentatie van de nieu­we res­tau­ra­tie van de films
• Inleiding door en gesprek met Balthazar Clémenti, de zoon van Pierre Clémenti