PASSAGES 2 – Poëzie, Piano en Pellicule met Marlies Cornelis en Dominique De Groen

PASSAGES brengt tij­dens het eer­ste week­end van de Gentse Feesten drie avon­den gewijd aan gen­re-over­schrij­dend experiment.

Tijdens deze twee­de avond pre­sen­teert pia­nist Marlies Cornelis voor de aller­eer­ste keer The Untempered Pianist (f.) –een reci­tal met eigen werk – en Nuna, een cre­a­tie van Maya Verlaak.

Schrijver Dominique De Groen leest voor uit Aardbeimaan en Fata Morgana. OFFoff besluit met een film­pro­gram­ma dat reso­neert met het artis­tie­ke uni­ver­sum van de dich­ter en muzikant.

In samen­wer­king met uit­ge­ve­rij het balan­seer, Kunsthal Gent, Muziekcentrum De Bijloke en Stad Gent

___________________

POËZIE

Dominique De Groen: Aardbeimaan en Fata Morgana

PIANO

Marlies Cornelis: The Untempered Pianist (f.):

• Feminine Endings – Ruth (2025)
  Een com­po­si­tie voor pia­no, elek­tro­ni­ca en bar­bie­pop­pen. In dit stuk speelt Marlies Cornelis ein­de­lijk met de bar­bies waar ze als kind niets van moest weten. Tegelijk klinkt in het stuk het ver­haal van Ruth Handler, de beden­ker van Barbie, die na haar borst­kan­ker­di­a­gno­se borst­pro­the­ses begon te fabriceren. 
• Mon petit lapin sono­re (2025)
  In deze com­po­si­tie voor kalim­ba, live elec­tro­nics en vibra­tor onder­zoekt pia­nist Marlies Cornelis op speel­se wij­ze de rela­tie tus­sen muziek, sek­su­a­li­teit en genderverwachtingen.

PAUZE

Marlies Cornelis: Nuna (Maya Verlaak, 2025) voor pia­no en electronics

• De solo pia­no­com­po­si­tie Nuna richt zich op de una cor­da, sustain- en sos­te­nu­to­pe­da­len van de pia­no. Het werk is geïn­spi­reerd op Leon Theremins onder­zoek uit de jaren 60 naar het gebruik van pia­no­pe­da­len. In Nuna gaat de uit­voer­der een dia­loog aan met haar eigen pedaal­tech­niek. De opna­mes vor­men de basis voor een gelaag­de com­po­si­tie, waar­in de pia­nis­te moet leren com­mu­ni­ce­ren met haar eer­der opge­no­men pedaal­werk. De com­po­nist heeft een vast begin en ein­de gege­ven, ter­wijl de pia­nis­te de reis tus­sen deze pun­ten vorm­geeft, geleid door de spel­re­gels van de componist.

PELLICULE

In haar video­ge­dicht, Breath Text: Love Poem, ademt de femi­nis­ti­sche per­for­man­ce­kun­ste­na­res VALIE EXPORT, let­ter per let­ter, ​“Ich lie­be Dich” op een ven­ster­glas dat tege­lijk dienst­doet als scherm. 

De reeks Poemfields van Stan VanDerBeek vormt een soort voor­lo­per van onze digi­ta­le pop­cul­tuur. De Amerikaanse media­kunst­pi­o­nier visu­a­li­seer­de acht zelf­ge­schre­ven gedich­ten met behulp van een spe­ci­fie­ke com­pu­ter­taal en een IBM 7094 die de code op een pons­kaart omzet­te in beel­den van 252 bij 184 pixels. Woorden komen en gaan in kine­ti­sche moza­ïe­ken van glin­ste­ren­de geo­me­tri­sche grap­hics. VanDerBeeks col­la­ge­prak­tijk op basis van toe­val en poë­zie gaat terug op zijn oplei­ding aan het Black Mountain College bij dich­ter M.C. Richards en com­po­nist John Cage. Poemfield No. 2 heeft een sound­track van de legen­da­ri­sche jazz­per­cus­si­o­nist Paul Motian, bekend van zijn samen­wer­kin­gen met Bill Evans. We ver­to­nen de in 2017 geres­tau­reer­de ver­sie op 16mm-film.

De avant-gar­de­pi­o­nier Peter Kubelka assem­bleert als een jager-ver­za­me­laar gevon­den beel­den. Poetry and Truth is samen­ge­steld uit steeds terug­ke­ren­de, afge­dank­te frag­men­ten uit drie recla­me­films. Ze tonen acteurs vlak voor ze begin­nen te spe­len. Kubelka’s mon­ta­ge wekt een bepaald gevoel van onheil op. Verrukking slaat om in afschuw. Deze stil­le film ein­digt met een reeks duis­te­re beel­den van een grie­ze­lig glan­zen­de vloer en een meis­je met haar pop.

‎