De Portugese filmmaker João César Monteiro houdt zich ver weg van de visuele weelde van zijn eerdere films met deze unieke bewerking van het anti-sprookje van de radicale Zwitserse schrijver Robert Walser. Het scherm blijft bijna de gehele speelduur zwart om te focussen op de stemmen van Sneeuwwitje, de prins, de koningin en de jager, die verwikkeld zijn in een wijdlopig debat over liefde, vrije wil en de gebeurtenissen die leiden tot de noodlottige aanslag op het leven van het meisje. Ondanks de visuele soberheid is Branca de Neve (Snow White) bezield door de indringende beelden waarmee de film opent – de beruchte zwart-witfoto’s van Walser die op achtenzeventigjarige leeftijd dood in de sneeuw ligt na zijn hartaanval buiten een Zwitsers sanatorium.
Voor het betreden van de filmzaal speelt theatercollectief tibaldus in de zaalkerk een scène (ca. 15′) uit Robert Walsers versdrama Schneewittchen (1901), één van de onconventionele Fairy Tales die hij naast Aschenbrödel (Cinderella, 1901) en Dornröschen (Thorn Rose, Sleeping Beauty, 1920) schreef. Tibaldus werd in 2009 opgericht door Simon De Winne, Hans Mortelmans en Timeau De Keyser tijdens hun opleiding aan het KASK. Met Yvonne, Prinses van Bourgondië (2016), Het Huwelijk (2018) en Operette (2021) maakten ze onder meer een trilogie rond de Poolse schrijver Witold Gombrowicz. Momenteel zijn ze aan de slag met het werk van Robert Walser.
35mm-print: Cinemateca Portuguesa, met Engelse live-ondertiteling
Een zwart celluloidbeeld kan digitaal niet worden nagebootst. Dit is dus de enige manier om de film echt te “zien”.
“Snow White is one of the most profound creations and one that is enough on its own to explain why the most playful of all writers was a favorite author of the merciless Franz Kafka. Robert Walser starts where the fairy tales stop. ‘And if they are not dead, they live now.’ Walser shows how they live.” (Walter Benjamin)
Dat Disney dit najaar zijn 100ste verjaardag viert, is puur toeval.