Chantal Akerman x Niña Weijers: Boekvoorstelling + Films
’24
Lange Steenstraat 14
B-9000 Gent
Chantal Akerman in Dis-moi © INA
Lange Steenstraat 14
B-9000 Gent
De Nederlandse auteur Niña Weijers – bekend van de romans Kamers antikamers, De consequenties en Cassandra (Atlas Contact) – schreef het voorwoord bij Mijn moeder lacht, het autobiografische boek van Chantal Akerman dat nu ook in het Nederlands verscheen bij uitgeverij Koppernik. Akerman beschrijft erin haar jeugd, de ontsnapping van haar moeder uit Auschwitz en hoe hun relatie het werk van de filmmaakster mee heeft bepaald.
Niña Weijers gaat in gesprek met kunstcritica en curator Joséphine Vandekerckhove over Chantal Akerman en het boek.
Gevolgd door twee zeldzaam vertoonde films van Chantal Akerman over moeders.
In samenwerking met boekhandel Paard van Troje
Chantal Akerman
L’Enfant aimé ou je joue à être une femme mariée
Een jonge huisvrouw en moeder, alleen met haar dochter, neemt haar vriendin Chantal Akerman in vertrouwen. De vriendin luistert, maar zwijgt.
L’Enfant aimé, één van Akermans minst vertoonde films, schetst een intiem portret van een jonge moeder (gespeeld door Claire Wauthion) wiens dagelijkse routines worden afgewisseld met haar gedachten over haar familie, seksleven, relaties en lichaam. Hoewel Akerman later afwijzend stond tegenover deze tweede film van haar, maakt de geduldige focus op de spanning tussen huiselijkheid en het innerlijke leven van een vrouw dit tot een belangrijke schakel in de ontwikkeling van haar kunstenaarschap.
“Het kind uit de titel is misschien niet het kind dat we in de film zien… Er is een tastbaar gevoel van spelen, van verkleden, van het eigen lichaam bekijken zoals kinderen dat doen.” (Adam Roberts)
“Ce portrait complexe d’une féminité maternelle ou maternité feminine représente l’esquisse matricielle des futures réalisations de la cinéaste, tant du point de vue stylistique que thématique.” (Muriel Andrin)
Voorgesteld in een door CINEMATEK gerestaureerde versie.
L'Enfant aimé ou je joue à être une femme mariée © Fondation Chantal Akerman, Cinematek
Chantal Akerman
Dis-moi
« Dis-moi maman, quel souvenir tu gardes de ta mère ? »
“Over grootmoeders. Ik heb geen grootmoeder meer. Mijn moeder praat in voice-over over haar grootmoeder.” (Chantal Akerman)
Voor een Franse televisiereeks over grootmoeders bezoekt de cineaste in Parijs achtereenvolgens drie oudere joodse vrouwen die de Shoah overleefden, waaronder haar eigen moeder, die Auschwitz als wees verliet en wiens stem we af en toe horen, maar nooit zien. Akerman neemt zelf in beeld de interviews af.
“Dis-moi is grounded in practices of listening, receptivity and silent accounting, as Akerman’s presence allows each woman to elaborate her lifetime story. They do so gingerly, selectively. The repetitions, ellipses and rhymes between them accumulate across the sequence of visits, becoming formal signs, like much of Akerman’s work – resounding tropes of return, wraithlike in their delicate yet bruising impact.” (Elena Gorfinkel)
“De setting waarin Akerman de verhalen verzamelt, staat haaks op die in Jean Eustache’s Numéro zéro (1971), gefilmd voor dezelfde reeks ‘Grand-mères’, waar Odette Robert, donkere bril en glas whisky in de hand, al een volwaardig Eustache-personage was.” (Stéphane Delorme)
Voorgesteld in een door INA gerestaureerde versie.
Dis-moi © Institut national de l'audiovisuel (INA)
Dis-moi © Institut national de l'audiovisuel (INA)
