Visuele vari­a­ties geba­seerd op een kine­ti­sche sculp­tuur van de Nederlandse kun­ste­naar Constant Nieuwenhuys.

De sculp­tuur maakt deel uit van Nieuwenhuys’ New Babylon-pro­ject, een uto­pisch ont­werp voor de toe­komst waar­in men­sen zon­der mate­ri­ë­le bezit­tin­gen zou­den leven in een voort­du­rend ver­an­de­ren­de omge­ving. Zowel het werk van Nieuwenhuys als de film van Hirsh zijn direc­te afstam­me­lin­gen van Moholy-Nagy’s Light Space Modulator, zowel als expe­ri­men­ten in licht­spel als in de reto­riek van een trans­cen­den­ta­le toekomst.

De titel is een ver­wij­zing naar de ​“Theory of Everything”, de hei­li­ge graal van de fysi­ca – een enke­le wet die de rela­ti­vi­teits­the­o­rie en de kwan­tum­me­cha­ni­ca zou ver­e­ni­gen. Een zoek­tocht waar­in elke stap voor­uit ook voelt als een stap ach­ter­uit: meer weten is min­der begrij­pen, een para­dox die voor mij ook de artis­tie­ke cre­a­tie typeert. Net als in de natuur­kun­de zijn tijd en licht fun­da­men­teel voor film. Toward a fun­da­men­tal the­o­ry of phy­sics is een nieu­we stap voor­uit en ach­ter­uit in mijn onder­zoek naar deze ele­men­ten en naar film als fysiek feno­meen. Dit expe­ri­ment kwam tot stand tij­dens mijn resi­den­tie bij Art Cinema OFFoff en werd vol­le­dig gefilmd op 16mm-film met een twee­de ver­sie van mijn Time-Slice came­ra, een moder­ne reconstructie/​herinterpretatie van het ori­gi­ne­le appa­raat dat werd gebouwd door Tim Macmillan in de vroe­ge jaren ​’80.

Drone sound­track door de Gentse pia­nist Thijs Troch!

Met zijn unie­ke time-sli­ce came­ra­tech­niek maakt Tim Macmillan een dwars­door­sne­de van een dag in de stad. Op een rus­tig stads­plein grijpt een oude man naar zijn borst en valt op de grond. De tijd staat stil. We gaan weg van­af het plein, stra­ten en gebou­wen in en van­gen glim­p­sen op van men­sen en flar­den van geluid zoals ze bestaan in dat ene moment.

Gefilmd in het gelijk­na­mi­ge nati­o­na­le kunst­pa­vil­joen op de Biennale van Venetië, legt deze vier minu­ten duren­de film het unie­ke grond­plan van archi­tect Josef Hoffman vast met behulp van spe­ci­aal gecon­stru­eer­de came­ra’s, waar­on­der een 25 meter hoge boog die in staat is om een bij­na 360-gra­den beeld van de ruim­te vast te leg­gen door hand­ma­ti­ge belich­ting van een even lan­ge strook 35mm-film die paral­lel aan de krom­ming van de struc­tuur is geplaatst. Het resul­taat is een soort ver­ti­caal han­gend over­zicht van het pavil­joen en zijn omge­ving dat een groot deel van de lege muren, pla­fonds met ramen, gebla­der­te en geva­ri­eer­de licht­bron­nen van de ruim­te in zich opneemt, wat met het blo­te oog lijkt op een reeks con­ti­nue, omhoog gebo­gen came­r­akan­te­lin­gen. (Jordan Cronk)

Voor het fil­men van Cavalcade deed Johann Lurf voor het eerst een direc­te inter­ven­tie in de fysie­ke ruim­te. De Oostenrijkse avant-gar­de film­ma­ker ont­wierp een water­rad met een dia­me­ter van 150 cm, waar­van één zij­de ver­deeld is in ver­schil­len­de cir­kels met patro­nen van ver­schil­len­de vor­men en kleu­ren. Het rad werd ver­vol­gens in een stroom geplaatst. We obser­ve­ren het wiel in rust, in bewe­ging en terug in rust van­uit één gezichts­punt, ter­wijl het ver­licht wordt door stro­bo­sco­pen die gesyn­chro­ni­seerd zijn met 35mm-camera’s.

Stilstaande beel­den van een draai­deur in het post­kan­toor van Church Street Station in New York City zijn zo gemon­teerd om een gevoel van bewe­ging te cre­ë­ren, dat nog wordt ver­sterkt door de drie­di­men­si­o­na­li­teit van de film wan­neer deze met de juis­te bril wordt beke­ken. Ken Jacobs (1933), pio­nier van de Amerikaanse avant-gar­de cine­ma, houdt zich al sinds het mid­den van de jaren 1960 bezig met ste­reo­sco­pie. De rote­ren­de land­schap­pen van eer­de­re wer­ken en per­for­man­ces, waar­in de pro­jec­tor wordt gebruikt als hulp­mid­del om dimen­si­o­na­li­teit en bewe­ging te cre­ë­ren bin­nen en tus­sen stil­staan­de beel­den, maken hier plaats voor een speels com­men­taar op ver­stil­ling, bewe­ging en diepte.

In de drie­de­li­ge, ana­gly­fe found-foot­a­ge­film Red Capriccio con­fron­teert Blake Williams de esthe­tiek van 18^e- en 19^e-eeuw­se capric­cio-schil­de­rij­en met de muzi­ka­le struc­tu­ren van de capric­cio-com­po­si­ties van Stravinsky en Tsjaikovski. Beelden van een Chevrolet Caprice poli­tie­wa­gen, een onder­grond­se rave en een snel­weg in Montreal bot­sen met elkaar.

In 2008 filmt Blake Williams beel­den van ker­sen­bloe­sems, licht­ge­ven­de vel­den vol kleur en diver­se huis­hou­de­lij­ke snuis­te­rij­en van­af het scherm van een ver­ou­derd tele­vi­sie­toe­stel. Nostalgie naar een ver­va­gend ver­le­den ver­smelt met de belof­te van een nieuw sei­zoen – de ene dag gaat over in de ande­re – om een impres­si­o­nis­tisch ver­haal te ver­tel­len van ver­bon­den­heid en her­in­ne­ring. Een magisch feest voor het oog, gepre­sen­teerd in 3D.