‘What a Machine!’

Een lied wordt afge­speeld en weer onder­bro­ken. De tekst ver­wijst naar de eeu­wi­ge zon­ne­schijn van Californië. We zien twee vrou­wen, een bed, een fau­teuil en het mooie bui­ten. Lertxundi liet zich inspi­re­ren door Bruce Baillie’s kor­te film All My Life uit 1966.

De came­ra draait rond haar as en regi­streert de ruim­te van een kamer als een opeen­vol­ging van stil­le­vens: een stoel, wat fruit op een tafel, een ver­za­me­ling een­za­me, wach­ten­de voor­wer­pen. Er is de aan­we­zig­heid van een jon­ge vrouw: de film­ma­ker zelf die zit­tend op het bed een appel eet.

Kunstenaar Laura Grisi telt zand­kor­rels in de woes­tijn om het ver­strij­ken van de tijd te meten. Een taak zon­der dui­de­lijk ein­de, een ein­de­lo­ze repe­ti­tie­ve actie. De came­ra beweegt spi­raals­ge­wijs om haar heen en ont­hult traag haar figuur, een land­schap, de actie, een kos­mos, wat doet den­ken aan Robert Smithsons film Spiral Jetty (1970). Waar Smithsons werk een gevoel van duur­zaam­heid op de natuur drukt, bena­drukt Grisi de ver­gan­ke­lij­ke aan­ra­king van het lichaam: afge­steld op ener­gie­ën die afwis­se­lend fysiek en intiem, weten­schap­pe­lijk en spi­ri­tu­eel zijn.

Deze klei­ne fil­mi­sche uit­wis­se­ling toont een vrou­wen­col­lec­tief in Agadez, Niger. De came­ra zoomt in op de han­den van de arbei­ders­vrou­wen en laat de har­de omstan­dig­he­den van hun dage­lijks leven zien. Terwijl ze pinda’s van hun dop schei­den, pra­ten de vrou­wen met elkaar over de man­nen die langs­ko­men en de aan­we­zi­ge film­ma­ker. De kor­te ont­moe­ting stelt de vraag hoe een came­ra gebruikt kan wor­den door zowel de vrou­wen ervoor als erach­ter om een manier te vin­den om met elkaar in con­tact te komen ter­wijl ze geen gemeen­schap­pe­lij­ke taal delen.

Een kort por­tret uit het tele­vi­sie­pro­gram­ma Mosaique waar­in een jon­ge Senegalese kok­kin ver­telt over haar ver­lan­gen om door Frankrijk te rei­zen en pro­tes­teert tegen de bena­ming ​“immi­grant”.

Een oude instruc­tie­vi­deo over hoe je een afro­kap­sel kunt aan­bie­den aan wit­te klan­ten wordt afge­wis­seld met de getui­ge­nis van Owusu’s moe­der die als hair­sty­list werk­te bij een kap­sa­lon met voor­na­me­lijk wit cli­ën­teel. White Afro biedt een zeld­zaam per­spec­tief op het afro­kap­sel als onmis­ken­baar ken­merk van de ​“Black Power”-bevrijdingsbewegingen, en toont ook hoe niet-zwar­te kap­pers hun salons kun­nen inzet­ten als ruim­tes voor poli­tie­ke verandering.

Dit vroe­ge werk speelt zich af in een haar­sa­lon waar vrou­wen luid kib­be­lend en lachend samen­ko­men. Als je niet van jezelf geniet, waar dan van?

Why would you like to get braids?
How come you can dan­ce like this?
She says she is black. Well she has Brazilian hair.
Talking about Jesus and tea­ching me some moves.

Emma Hart plakt sel­lota­pe op haar huid en trekt het er dan weer af. Stukjes huid blij­ven op de tape zit­ten. Vervolgens plakt ze de tape met huid op een 16mm-film. ​“Ik heb een film gemaakt van hoe­veel ruim­te ik in beslag neem en die duurt 11 minu­ten om te bekij­ken,” aldus Hart.