The Young and the Beautiful: Guernica / Perséphone / Les Choses Qu’On Laisse Tomber et Qui Roulent

Tussen 1948 en 1953 maak­te Alain Resnais vier films die bekend staan als ​‘film d’art’ De expe­ri­men­te­le kunst­do­cu­men­tai­re Guernica is hier één van. Het werk neemt het gelijk­na­mi­ge schil­de­rij van Pablo Picasso onder de loep. Diens aan­klacht tegen het bom­bar­de­ment op het stad­je Guernica bracht de Spaanse Burgeroorlog wereld­wijd onder de aan­dacht. Resnais ver­taalt de gevoe­lens van Guernica naar het scherm zodat het publiek de trau­ma­ti­sche angst ervaart die Picasso met verf en pen­seel weet te vat­ten. Hij doet dit door een expe­ri­men­te­le mon­ta­ge waar­bij details van het schil­de­rij wor­den gecom­bi­neerd met vroe­ge schet­sen, dra­ma­ti­sche muziek en een gepas­si­o­neer­de ver­tel­ling van de tekst van Paul Eluard.

Perséphone (1951) is het debuut van Belgische cine­ast Luc De Heusch, die voor­al bekend staat om zijn antro­po­lo­gi­sche docu­men­tai­res over Kongo en zijn expe­ri­men­te­le kunst­do­cu­men­tai­res, waar­in de mytho­lo­gie via een poë­ti­sche, antro­po­lo­gi­sche en psy­cho­a­na­ly­ti­sche invals­hoek wordt beke­ken. Perséphone wordt beschouwd als de eni­ge film die bin­nen de COBRA bewe­ging werd uit­ge­bracht. De mythe over de strijd en riva­li­teit tus­sen Aphrodite en Persephone om Adonis wordt er in een eigen­tijd­se set­ting geplaatst. Het vage nar­ra­tief wordt ver­teld aan de hand van een gedicht geschre­ven door schil­der en dich­ter Jean Raine. Spelend met sym­bo­liek en alle­go­rie han­delt Perséphone over oedi­pa­le rela­ties, oor­logs­trau­ma’s, kin­der­lij­ke onschuld, lief­de, dood en weder­ge­boor­te. Doorheen een sur­re­a­lis­ti­sche esthe­tiek wordt het medi­um film hier inge­zet om de don­ke­re kroch­ten van de eigen psy­che te ontdekken.

La Chambre Automatique ver­trekt van een atlas die zich open­vouwt in teke­nin­gen, video­wer­ken, geschre­ven bun­dels, muziek en instal­la­ties. Het liefst van al in de com­bi­na­tie van dat alles, door­heen per­for­man­ces die op zich­zelf geschre­ven regels vol­gen. Voor Pourquoi on ne lais­se pas tom­ber was het de ambi­tie om naar ​‘La Campagne’ te gaan, om in de leeg­te van de vel­den op de ethi­sche waar­de te bot­sen van wat goed is en wat slecht is. Waarom geen film maken die ver­der gaat dan de mens, de aar­de en de wereld, maar ook een film die popu­lair is? Het resul­taat werd een kor­te uit­een­zet­ting van een zoek­tocht naar het maken van een goe­de film als­ook het maak­pro­ces op zich, met als con­tra­dic­to­ri­sche focus: de afleiding.