Deze website maakt gebruik van Cookies.

Still Moving

11–
21.10’16
A Man Called Love
A Man Called Love © Tamar Guimarães
UGent Technicum Blok 2
Sint Pietersnieuwsstr 41
Gent
Dagelijks 19:30-23:00 I.s.m. Film Fest Gent

Tijdens Still Moving zoekt OFFoff de gren­zen van het fil­misch medi­um op met een expo­si­tie die focust op de dia­film, een medi­um waar­bij dia’s door één of meer­de­re dia­car­rou­sels wor­den gejaagd. De dia­film situ­eert zich in het grij­ze gebied waar foto, film en expe­ri­ment samen­ko­men, en brengt zo film­klas­sie­kers als La Jetée van Chris Marker in her­in­ne­ring. Achter elkaar gezet, gene­re­ren de stil­staan­de beel­den bewe­ging en allu­de­ren ze even­eens op het pre-cine­ma tijd­perk, op het moment tus­sen de foto­reek­sen van Eadweard Muybridge en de eer­ste films van de Lumière broers en Edison.

Na Muybridge en de opkomst van de ech­te’ film bood de dia­pro­jec­tie de moge­lijk­heid om snel plaat­jes te tonen aan een gro­ter publiek. Uitgepuurd door Kodak kre­gen dia­car­rou­sels hun plaats in menig ver­ga­der­zaal, les­lo­kaal of huis­ka­mer waar ze zou­den blij­ven tot een lich­ting con­cep­tu­e­le kun­ste­naars hen in de jaren 60 en 70 weer terug­zet­te in een expe­ri­men­te­le con­text, dit­maal die van de beel­den­de kunst. Gefascineerd door de foto­gra­fi­sche expe­ri­men­ten van Muybridge en aan­ge­trok­ken door het demo­cra­ti­sche en anti-auto­ri­tai­re karak­ter van de dia­film leg­den kun­ste­naars als Jan Dibbets, Hollis Frampton, Dan Graham, Robert Smithson, Dennis Oppenheim en Marcel Broodthaers zich voor een lan­ge­re peri­o­de toe op dit medi­um. De dia­film stond ver af van het eli­tai­re kunst­ge­beu­ren en was zo de ide­a­le zij­stap voor kun­ste­naars die zich hier niet in thuis voel­den. Daarnaast trok ook het onde­fi­ni­eer­ba­re deze makers zeer sterk aan: noch foto, noch film, noch instal­la­tie. Een der­ge­lijk tus­sen­me­di­um dat de ver­schil­len­de kun­sten met elkaar ver­bindt, is een ide­a­le uit­druk­kings­vorm als je de poten onder de artis­tie­ke con­ven­ties wil weg­za­gen en zoekt naar een nieu­we rol voor de kunst in de samenleving.


Dennis Oppenheim

Stewing Around

US • 1972 • colour • digital
Het werk Stewing Around (1972) van de Amerikaans con­cep­tu­e­le kun­ste­naar Dennis Oppenheim (1938 — 2011) ver­beeldt deze peri­o­de. Het is de eer­ste maal dat dit werk als dia­film in België ver­toond zal wor­den, en dit dank­zij een unie­ke samen­wer­king tus­sen de Oppenheim Estate en Art Cinema OFFoff. Stewing Around regi­streert de gelijk­na­mi­ge per­for­man­ce van Oppenheim. Door zijn per­for­man­ce door­heen een dia­pro­jec­tie te docu­men­te­ren, zoekt Oppenheim niet enkel de gren­zen van foto­gra­fie, per­for­man­ce en film op, maar reflec­teert hij tevens over de opmer­king van Roland Barthes dat foto­gra­fie per defi­ni­tie een per­for­ma­tief medi­um is. Het gebruik van de dia­film bena­drukt dit per­for­ma­tie­ve aspect en vraagt van de toe­schou­wer een actie­ve hou­ding in het lezen’ van het werk, aan­ge­zien de dia’s haast luk­raak in de car­rou­sel geplaatst zijn. Het ver­baast dan ook niet dat toen Jonas Mekas het werk Stewing Around zag, hij daar­over in Movie Journal schreef: The effect of Dennis Oppenheim’s pie­ce is of a slow, very con­trol­led, mini­mal qua­li­ty. Of cour­se this pie­ce is the per­fect brid­ge from sli­des to cine­ma; it is also a per­fect pie­ce to con­fu­se tho­se who are too cer­tain about what cine­ma is or is not.”
Stewing Around c Dennis Oppenheim

Josef Dabernig

Petržalka

AT • 1991 • b&w • digital
Is Oppenheim de his­to­ri­sche noot in deze expo­si­tie, dan tonen de ande­re makers elk op hun manier dat de dia nog steeds een medi­um in bewe­ging is, mis­schien niet meer in het klas­lo­kaal of in de huis­ka­mer, maar des te meer bin­nen de actu­e­le kunst. Petržalka (1991) van de Oostenrijker Josef Dabernig is daar een voor­beeld van. Hangt Petržalka nog erg vast aan het foto­gra­fi­sche oeu­vre van Dabernig, dan wordt door de ver­ha­len­de ten­dens van de serie de regis­seur Dabernig dui­de­lijk zicht­baar. Bij deze mees­ter van de sug­ges­tie­ve cine­ma spe­len nos­tal­gie, ver­vreem­ding en het vroe­ge­re Oostblok een pro­mi­nen­te rol. Ook in Petržalka roe­pen de strak­ke zwart-wit beel­den gescho­ten in 1989 op een ker­mis in Bratislava de onze­ke­re en ver­an­der­lij­ke wer­ke­lijk­heid op van de post­com­mu­nis­ti­sche lan­den. Dabernigs films zijn dwar­se com­men­ta­ren op soci­a­le struc­tu­ren. We kun­nen de films lezen als alle­go­rie­ën van de Grote Maatschappij, zoals deze weer­spie­geld wordt in de klei­ne (soms obses­sie­ve) details van het alledaagse.
Josef Dabernig Petrzalka 06
Petržalka © Josef Dabernig

Floris Vanhoof

Fossil Locomotion

BE • 2016 • colour • digital
Floris Vanhoof gebruikt de dia­pro­jec­tie dan weer voor­na­me­lijk omwil­le van de sculp­tu­ra­le kwa­li­tei­ten en de moge­lijk­he­den die het medi­um biedt om tot een hybri­de vorm van muziek, foto en film te komen. In Fossil Locomotion (2016) duikt Vanhoof in de geo­lo­gi­sche col­lec­tie van zijn fami­lie, bestaan­de uit ste­nen waar hij met zijn hele fami­lie naar zocht op Franse akkers en ver­la­ten steen­groe­ven. Met gema­ni­pu­leer­de licht­pro­jec­ties, flik­ke­ren­de beel­den, simul­ta­ne pro­jec­ties, rote­ren­de dia-instal­la­ties en speel­se gelui­den brengt Vanhoof deze intie­me en per­soon­lij­ke col­lec­tie bij het gro­te publiek. Vanhoofs zoek­tocht is geen zoek­tocht naar eeu­wen­ou­de ver­lo­ren’ beel­den, maar naar alter­na­tie­ve manie­ren om beel­den weer te geven en tege­lijk geluid te genereren.
Fossil Locomotion fotos 3
Fossil Locomotion © Floris Vanhoof

Basim Magdy

A 240 second analysis of failure and hopefullness (with coke, vinegar and orther tear gas remedies)

EG • 2012 • colour • digital
Basim Magdy toont in 240 second ana­ly­sis of fai­lu­re and hope­full­ness (with coke, vine­gar and other tear gas reme­dies) (2012) even­eens een maat­schap­pij in tran­si­tie. De Egyptenaar Magdy foto­gra­feer­de tij­dens de Arabische Lente de afbraak van een flat­ge­bouw en stel­de tij­dens het ont­wik­ke­lings­pro­ces zijn beel­den bloot aan azijn, cola en ande­re huis­houd­mid­del­tjes die aan­ge­wend wor­den om traan­gas uit je ogen te krij­gen. Vervolgens draai­de Magdy de beel­den om, zodat de beel­den van een sloop­werf ver­an­der­den in de beel­den van een bouw­werf. Een poë­tisch gebaar waar­bij Magdy ons toont hoe afbraak wordt omge­zet in cre­a­tie door niet meer te doen dan de mid­de­len te gebrui­ken die zich spon­taan aandienen.
A240 Second Analysisvirb18
A 240 Second Analysis of Failure and Hopefulness (With Coke, Vinegar and Other Tear Gas Remedies) © Basim Magdy

Tamar Guimarães

A Man called Love

BR • 2007 • b&w • digital
Hoewel het werk van Magdy uiter­aard een ster­ke poli­tie­ke con­no­ta­tie heeft, fas­ci­neert het juist door niet uit­ge­spro­ken te zijn en een pure artis­tie­ke taal te spre­ken. Hetzelfde geldt voor A Man cal­l­ed Love (2007) van de Braziliaanse Tamar Guimarães. In haar fas­ci­ne­ren­de dia­film ver­telt Guimarães het waar­ge­beur­de ver­haal van Francisco Xavier Candido (19102002), een Braziliaanse psy­chisch medi­um, die zijn leven wijd­de aan het neer­schrij­ven van de woor­den die de doden tegen hem spra­ken en onge­kend popu­lair was in de jaren 60 en 70. Met ruim 400 boe­ken is hij de meest pro­duc­tie­ve psy­cho­grap­her aller tij­den. In zijn roman Our Home beschrijft hij een stad waar de onlangs gestor­ve­nen stu­de­ren en wer­ken. In een uto­pi­sche visie van de soci­aal­de­mo­cra­tie evo­ceert hij een plek met prach­ti­ge plei­nen en bank­jes, waar tere bloe­men mid­den in ver­lich­te fon­tei­nen groei­en. Guimarães ver­bindt Candido met de soci­a­le onrus­ten in Brazilië en de ras­sen- en klas­sen­strijd tij­dens de mili­tai­re dic­ta­tuur (19641985). Hij plaatst zo de ont­wik­ke­ling van het spi­ri­tis­me in Brazilië in rela­tie tot het uto­pisch soci­a­lis­me, en de teloor­gang ervan tij­dens de dic­ta­tuur. A Man Called Love maakt gebruik van archief­beel­den van Candido, van pro­tes­ten tegen het mili­tai­re regime in de late jaren 60 en van spi­ri­tu­e­le voor­wer­pen gepro­du­ceerd in de jaren 30 en 40 in Brazilië.
A Man Called Love c Tamar Guimaraes

Alexandra Navratil

Sample Frames

CH • 2012 • colour • digital
Paradoxaal genoeg han­teer­de de eer­ste lich­ting con­cep­tu­e­le kun­ste­naars als Oppenheim de dia­pro­jec­tie juist van­we­ge zijn wijd­ver­spreid­heid, zijn gro­te toe­gan­ke­lijk­heid en bana­li­teit ter­wijl het medi­um nu haast uit­slui­tend nog gebruikt wordt bin­nen de con­text van de beel­den­de kunst. De tijd heeft het medi­um inge­haald en het een plaats gege­ven in het muse­um waar het wel­licht (en uit­slui­tend daar) zal over­le­ven. Die fysie­ke geschie­de­nis van het ana­lo­ge medi­um vormt ook het onder­werp van Sample Frames (20112012) van de Zwitserse Alexandra Navratil. Sample Frames is het meest sculp­tu­ra­le werk in de ten­toon­stel­ling. Het werk van Navratil ont­sluit de geschie­de­nis door gebruik te maken van de enor­me hoe­veel­heid aan visu­eel mate­ri­aal dat van poli­tie­ke en his­to­ri­sche gebeur­te­nis­sen over­blijft. Dit mate­ri­aal is voor Navratil niet enkel con­cep­tu­eel gela­den’, maar draagt voor­al ook een for­me­le gela­den­heid met zich mee zodat vorm en con­cept één en het­zelf­de wor­den. Door een gigan­ti­sche col­lec­tie beel­den samen te voe­gen, ont­staan nieu­we geschie­de­nis­sen of wordt de bete­ke­nis van bestaan­de geschie­de­nis­sen afge­zwakt. Het ver­gaan van het beeld wordt zo haast het­zelf­de als het ver­gaan van de geschie­de­nis waar het beeld over ver­telt. De beel­den die in Sample Frames getoond wor­den, waren oor­spron­ke­lijk gemaakt in nitraat­film. Tijdens haar onder­zoek kwam Navratil de Eastman Kodak Tinting and Toning hand­lei­ding tegen. Deze publi­ca­tie uit de jaren 20 was bedoeld als hulp­mid­del voor het stan­daar­di­se­ren van kleur­pro­ce­dés, maar tege­lij­ker­tijd ook ter pro­mo­tie van de Kodak Eastman pro­duc­ten. Navatril reis­de daar­na naar ver­schil­len­de archie­ven en bibli­o­the­ken in de Verenigde Staten, Nederland en het Verenigd Koninkrijk, waar ze zeven­tien ver­schil­len­de kopie­ën van die­zelf­de hand­lei­ding vond. De nitraat­voor­beel­den die bij elke hand­lei­ding zaten, wer­den foto­gra­fisch gere­pro­du­ceerd en vor­men nu de beel­den voor Sample Frames. Vier dezelf­de beel­den ver­tel­len uit­ein­de­lijk elk een ande­re geschie­de­nis omdat de tand des tijds’ de beel­den anders heeft beroerd. Het werk reflec­teert zo over de geschie­de­nis van het beeld, over hoe het fysie­ke beeld aan een con­stan­te mani­pu­la­tie onder­he­vig is, en over hoe dit het con­cep­tu­e­le’ beeld op zijn buurt beïn­vloedt in een poë­tisch samenspel.
Navratil
Sample Frames © Alexandra Navratil

Dennis Oppenheim

Stewing Around

US • 1972 • colour • digital

Josef Dabernig

Petržalka

AT • 1991 • b&w • digital

Floris Vanhoof

Fossil Locomotion

BE • 2016 • colour • digital

Basim Magdy

A 240 second analysis of failure and hopefullness (with coke, vinegar and orther tear gas remedies)

EG • 2012 • colour • digital

Tamar Guimarães

A Man called Love

BR • 2007 • b&w • digital

Alexandra Navratil

Sample Frames

CH • 2012 • colour • digital