Serieel Surreëel: The Miracle of Life

Joel Rabijns en Yves Sondermeier leer­den elkaar ken­nen tij­dens hun mas­ter­op­lei­ding aan het KASK. Organisch groei­de de samen­wer­king van­uit een gelijk­ge­stemd­heid en een zelf­de blik op de artis­tie­ke prak­tijk. The Miracle of Life (2013) is hun eer­ste lang­speel­film. De kij­ker heeft bij voor­keur een ste­vi­ge maag, want het duo kiest reso­luut voor een con­fron­te­ren­de plas­ti­ci­teit. De film remi­nis­ceert aan de art­hou­se cine­ma van David Lynch’ Eraserhead maar meer nog aan het absur­dis­me van James Fotopoulos’ Migrating Forms. Een vleug­je ​‘body hor­ror’ toont hun bui­ten­ge­wo­ne kijk op de wer­ke­lijk­heid en licha­me­lijk­heid: een tra­ves­tiet bevalt op mira­cu­leu­ze wij­ze van een wei­nig alle­daag­se baby, name­lijk een pla­cen­ta die door alle per­so­na­ges als een baby wordt erkend.

Rabijns en Sondermeier gooi­en een bal­le­tje op rond actu­e­le gen­de­ris­sues bin­nen een cam­py came­ra­voe­ring en mise-en-scè­ne, en blij­ven onver­stoor­baar de groei van de pla­cen­ta Luke vro­lijk in beeld bren­gen. De ​‘baby’ heeft te doen met de gebrui­ke­lij­ke omstan­dig­he­den van een opgroei­end kind: angst voor de schoot­hond des hui­zes, gepest wor­den op school, het ein­de­loos vol­gen van kinderprogramma’s op tv… Een ver­dach­te pries­ter werpt zich op als voogd, want de tra­ves­tiet is immers een alleen­staan­de moe­der in moei­lij­ke papie­ren. Het regis­seurs­duo brengt een ver­vaar­lij­ke cock­tail van sur­re­a­lis­ti­sche ele­men­ten en vor­me­lij­ke uit­da­gin­gen, gepre­sen­teerd als een ​‘mira­cle’.