Nacht van de Experimentele Film 2017

Een dou­ble bill van Amerikaanse naoor­log­se tran­ce films. Maya Deren maak­te zowel furo­re met visu­eel antro­po­lo­gi­sche wer­ken als dans­films en expe­ri­men­te­le tran­ce films. Pakweg Meshes of the Afternoon (1943) is wel­be­kend maar Witch’s Cradle uit het­zelf­de jaar bleef lan­ge tijd onder de radar omdat ze deze stil­le kort­film nooit heeft gefi­na­li­seerd. Deren spint let­ter­lijk een web van occul­te sym­bo­len en poë­ti­sche beel­den waar­in Marcel Duchamp even ver­schijnt als de oer­va­der van het dadaïsme.

Deze post-mor­tem mon­ta­ge wordt gevolgd door het erg obscu­re The Voices van John E. Schmitz, een ver­ge­ten figuur uit de entou­ra­ge van Kenneth Anger. In dit ellip­ti­sche psy­cho­dra­ma grij­pen ero­tiek en geweld in elkaar in de scha­duw van het kruis. Beide kort­films wor­den voor­zien van een gloed­nieu­we sound­track door Valerio Tricoli (IT), gekend om zijn tape­ma­ni­pu­la­tie, field recor­dings, musi­que con­crè­te en spo­ken word. Deze maker van hoog aan­ge­schre­ven albums en tapes als Miseri Lares en Vixit maakt inten­se en emo­ti­o­ne­le klank­ta­pij­ten ​“to boost lis­te­ners into spi­ri­tu­al consciousness”.

Watson & Webber, een Amerikaans docen­ten­duo dat eer­der al The Fall of the House of Usher (1928) ver­film­de, adap­teer­de in 1933 het bij­bel­se ver­haal uit het boek Genesis op merk­waar­di­ge wij­ze. De zon­di­ge stad waar­uit Lot weg­vlucht­te met zijn vrouw en doch­ters, op de vlucht voor de toorn van God, is de set­ting voor één van de vroeg­ste queer films. Als in een expres­si­o­nis­tisch deli­ri­um ver­schijnt gebeeld­houwd man­ne­lijk schoon met de hulp van over­vloei­ers en aller­han­de expe­ri­men­te­le truuk­jes. De jon­ge elek­tro­ni­sche muzi­kant Roman Hiele bracht werk uit op het Antwerpse label Ekster en werk­te samen met the­a­ter­ma­kers, dan­sers en modeontwerpers.

David Wojnarowicz (1954−1992) was een kun­ste­naar, per­for­man­ce artist, schrij­ver en cine­ast. Hij maak­te acti­vis­tisch werk op het hoog­te­punt van de aids­cri­sis in New York en over­leed uit­ein­de­lijk zelf aan de ziek­te. Hij werk­te ook samen met Richard Kern bin­nen de cine­ma of trans­gres­si­on. Fire in My Belly – een ritu­a­lis­ti­sche film met foot­a­ge opge­no­men in Mexico – bleef onvol­tooid maar het super 8‑materiaal werd na zijn dood geas­sem­bleerd tot twee com­mu­ni­ce­ren­de delen. De vis­ce­ra­le aan­een­scha­ke­ling van spi­ri­tu­e­le motie­ven en ver­ont­rus­ten­de stads­im­pres­sies bevat onder meer het ico­ni­sche beeld van de kun­ste­naar met dicht­ge­naai­de mond. Liberez is een vier­kop­pi­ge Britse band met een zowel akoes­tisch als elek­tro­nisch pal­ma­res. Zij pre­sen­te­ren een heel eigen geluid bij dit pro­vo­ca­tie­ve werk.

Tine Guns is een jon­ge cine­as­te en kun­ste­na­res van eigen bodem die artist books, fot­o­p­ro­jec­ten en video­werk uit­brengt. Ze is gekend voor haar samen­wer­kin­gen met bands als Amenra en Condor Gruppe. To Each His Own Mask, een nieuw werk dat als instal­la­tie en film bestaat, werpt een blik op onze heden­daag­se pro­test­cul­tuur ​“door te kij­ken naar ver­schil­len­de car­na­vals­ri­tu­e­len en het mas­ker als dra­ger van ano­ni­mi­teit of net bete­ke­nis”. Een audio­vi­su­e­le trip naar de spi­ri­tu­e­le en cul­tu­re­le onder­laag van een samenleving.

De vier uur duren­de docu­men­tai­re Spiritual Voices van de Russische slow cine­ast Aleksandr Sokurov focust op het leven aan een grens­post tus­sen Tadzjikistan en Afghanistan. Actie is van ver­waar­loos­baar belang, het obser­ve­ren van de klei­ne din­gen en men­sen des te meer. Een sla­pen­de sol­daat droomt weg en belandt in het schil­de­rij De Gewonde Engel van Hugo Simberg. Sokurov maak­te deze medi­ta­tie­ve video los uit de con­text van Spiritual Voices. Een feno­me­no­lo­gi­sche clo­se-up van een ver­bor­gen inner­lij­ke wereld.

Communion is een bloed­mooi video­por­tret van een engel­ach­tig klein meis­je met pater­nos­ter en gebe­den­boek in een neo­go­ti­sche kerk. Billy Williams licht haar uit: hij heeft als cine­ma­to­graaf een Oscar op zijn naam en zijn belich­ting ver­leent sacra­le dimen­sies aan het tafe­reel. Kunstenares Nina Danino brengt met deze bea­te ensce­ne­ring ook een ode aan de esthe­tiek van het oude Hollywoodtijdperk.