Nacht van de Experimentele Film 2016

Sidney Peterson is een ​‘beat poet’, schil­der en een ron­ken­de naam uit de Amerikaanse avant-gar­de. Als adept van Luis Buñuel en Salvador Dali ver­wart hij de kij­ker met speel­se en absur­dis­ti­sche mon­ta­ges. Vreemde gemas­ker­de figu­ren, graf­zer­ken en sculp­tu­ren dui­ken op in de stil­le kort­film The Potted Psalm (1946), waar­voor dich­ter en sce­na­rist James Broughton de basis schreef. Deze alle­go­ri­sche film met slow moti­on en over­lap­pen­de beel­den heeft een feti­sjis­tisch kant­je en past bin­nen de tra­di­tie van het psy­cho­dra­ma. Geestige en pro­vo­ca­tie­ve cinema!

Peter Tscherkassky (°1958) is een Oostenrijkse avant-gar­de film­ma­ker en ‑the­o­re­ti­cus die uit­slui­tend found foot­a­ge gebruikt. Al zijn wer­ken bestaan uit film­beel­den die danig wer­den bewerkt in de don­ke­re kamer, zon­der gebruik te maken van com­pu­ter-edi­ting. Het resul­taat is uiterst intens en dyna­misch. Dream Work, een onder­zoek naar film als een manier van col­lec­tief dro­men, ver­wijst voort­du­rend naar Man Ray en diens sur­re­a­lis­ti­sche beeld­taal en tech­nie­ken. Het werk is het sluit­stuk van Tscherkassky’s pul­se­ren­de Cinemascope Trilogy (de ande­re titels zijn L’Arrivée en Outer Space).

Muzikanten Jo Tanz and Laurent Gerard vor­men samen het Franse duo Opéra Mort. Hun elek­tro­ni­sche rit­mes ver­sprei­den een rau­we, ner­veu­ze ener­gie, ergens tus­sen post-tech­no en avant-gar­dis­tisch expe­ri­ment. Wetende dat ze als Reines d’Angleterre twee pla­ten gemaakt heb­ben samen met Ghédalia Tazartès, staat hun muzi­ka­le stam­boom bui­ten kijf.

Liefde en dood, eros en tha­na­tos, vin­den elkaar in de roman­ti­sche en zel­den ver­toon­de cult­film van de Japanse schrij­ver Yukio Mishima. De enig­ma­ti­sche auteur pleeg­de ritu­e­le zelf­moord (sep­pu­ku) in 1970. Vijf jaar voor­dien repe­teer­de hij dit gebeu­ren ech­ter al in de kort­film Yukoku, geba­seerd op zijn novel­le Patriottisme. Mishima speelt zelf de jon­ge offi­cier die zijn bruid mee­neemt in de dood in dit sen­su­e­le Kammerspiel geïn­spi­reerd door het Noh the­a­ter. Binnen de sta­ti­sche en the­a­tra­le set­ting van een slaap­ka­mer vol­gen we de laat­ste minu­ten van lief­de en dood van het kop­pel. Hoewel de film in zwart-wit gemaakt is, maakt de bloe­de­ri­ge apo­the­o­se veel indruk. Het gebeurt slechts zel­den dat deze kort­film te bekij­ken is op een groot scherm!

De film wordt meest­al voor­zien van de ​‘Liebestod’ uit de ope­ra Tristan & Isolde van Wagner, maar deze muziek was oor­spron­ke­lijk niet mee opge­no­men. Protagonist van de Deense expe­ri­men­te­le muzieksce­ne Loke Rahbek maakt deel uit van Lust for Youth, Damien Dubrovnik, Vår en ande­re ​‘split per­so­na­li­ties’ van het ultras­exy label Posh Isolation. Zijn sound­track voor Yukoku brengt hij onder de noe­mer Croatian Amor en getuigt van zijn jaren­lan­ge fas­ci­na­tie voor Mishima.

Fuses is één van de belang­rijk­ste sta­te­ments van de femi­nis­ti­sche cine­ma. Cineaste Carolee Schneemann film­de zich­zelf tij­dens een vrij­par­tij met haar toen­ma­li­ge part­ner en liet op de beel­den zowat alle moge­lij­ke expe­ri­men­te­le tech­nie­ken los. Verschillende beeld­la­gen wer­den met de hand bewerkt en beschil­derd, wat voor een won­der­lijk tac­tiel effect zorgt. De ener­ge­ti­sche sen­sa­ties van het lichaam laat ze let­ter­lijk door­sche­me­ren in de pellicule.

Takahiko Iimura maak­te in het Japan van de jaren zes­tig van de vori­ge eeuw expe­ri­men­te­le film, geïn­spi­reerd door de Amerikaanse under­ground, en evo­lu­eer­de van poë­ti­sche, sur­re­a­lis­ti­sche cine­ma naar con­cep­tu­al art en abstrac­te film. In het bloed­mooie Ai (Love) zien we een vrij­end kop­pel. De came­ra glijdt in extre­me clo­se-up over de lichaams­de­len die met elkaar lij­ken te ver­smel­ten om dan weer af te wis­se­len met zin­ne­lij­ke long shots van het kop­pel. Iimura omzeil­de de cen­sor en werd inter­na­ti­o­naal beju­beld voor deze gra­fisch ogen­de film. Ai (Love) en Fuses vor­men bei­de een reflec­tie over het ​‘gefrag­men­teer­de’ lichaam maar ver­ken­nen voor­al de zin­nen­stre­len­de moge­lijk­he­den van het medium.

Erik Enocksson uit Zweden wordt regel­ma­tig gevraagd als film­com­po­nist. Meditatief en lyrisch tege­lijk zorgt zijn muziek live voor een fysie­ke, over­rom­pe­len­de erva­ring. Samen met Loke Rahbek speelt hij in Body Sculptures. Zijn LP Apan werd her­uit­ge­bracht op diens label Posh Isolation.