Mythes: Charles Boultenhouse + Willard Maas

Willard Maas en Charles Boultenhouse behoor­den bei­de tot de Gryphon Film Group, opge­richt medio jaren vijf­tig door de echt­ge­no­te van Maas, de cine­as­te Marie Menken. Ook Gregory Markopoulos (cf. 21 mei) behoor­de tot deze groep van lyri­sche film­ma­kers die sterk gericht waren op inter­dis­ci­pli­na­ri­teit en licha­me­lijk­heid. Dit samen­wer­kings­ver­band was voor­al een manier om gemeen­schap­pe­lij­ke basis­idee­ën naar een indi­vi­du­e­le film­prak­tijk te ver­ta­len, en een poging om een net­werk voor pre­ser­va­tie en ver­sprei­ding van de films te laten ont­staan, nog voor­af­gaand aan de New American Cinema van de Film-makers Co-op in New York.

In Dionysus zet Charles Boultenhouse, sterk geboeid door lite­ra­tuur en poë­zie, alle mid­de­len in om de Dionysusmythe naar een expe­ri­men­teel film­spec­trum te ver­tol­ken, zoals hand held came­ra, tra­ge zwen­ken­de came­ra­be­we­gin­gen en over­vloei­ers. Stan Brakhage die even­eens gere­kend wordt tot die New American Cinema, baseer­de veel later nog een film op found foot­a­ge die eigen­dom was van Boultenhouse, onder de titel Two Found Objects of Charles Boultenhouse (1996).

Narcissus (1956) van Willard Maas ver­haalt de mythe van Narcissus die ver­liefd wordt op zijn eigen spie­gel­beeld. De film her­in­nert ons aan het al even lyri­sche Le Sang d’un poè­te (1932) van Jean Cocteau. Bij Maas geven drie spie­gels de ver­schil­len­de aspec­ten van de ambi­gue sek­su­a­li­teit van Narcissus weer. Deze ambi­ti­eu­ze lang­speel­film ont­ving een Award of Distinction van de Creative Film Foundation, opge­richt door Maya Deren.