Fotografie in experimentele film

“Here it is. Look at it. Do you see what I see?” Deze uit­spraak uit Nostalgia reso­neert met wat Fischinger zei: ​“look into your eye, go down into your own eye — and going –.” Nostalgia is een mooi voor­beeld van de struc­tu­re­le films van de onver­ge­lij­ke­lij­ke Hollis Frampton (1936−1984). Foto’s zijn bij het maken ervan slechts een vaag afschijn­sel van het gebeu­ren waar­in men zich bevindt, maar met het ver­va­gen van de her­in­ne­ring keren de rol­len om. In twaalf shots ver­brandt Frampton brie­ven en ver­lost daar­mee de tijd die erin gevan­gen zit.

In het bekroon­de Le Photographe van Pip Chodorov (°1965) foto­gra­feert een man de stra­ten van Parijs. Die foto’s komen ver­vol­gens tot leven en ten slot­te geraakt de man zelf gevan­gen in een foto. Siegfried A. Fruhaufs (°1976) Höhenrausch (ook bekend als Mountain Trip) mani­pu­leert reek­sen idyl­li­sche post­kaar­ten van Oostenrijkse ber­gen. On the Pond van Philip Hoffman (°1955) sluit aan bij Nostalgia: het is hele­maal gewijd aan de per­soon­lij­ke her­in­ne­ring, de onbe­trouw­baar­heid van het mate­ri­aal waar­mee we de tijd vast­leg­gen en het aan­vaar­den van het ver­le­den. In Hold van Dryden Goodwin (°1971), bekend van een video­clip voor de hit Strange & Beautiful van Aqualung, wordt de notie her­in­ne­ring radi­caal uit­ge­daagd: acht­tien fra­mes per secon­de wor­den er nieu­we per­so­nen geïn­tro­du­ceerd in bij­na elk frame.