Floris Vanhoof: Totaalweigeraar – The Mirror Egg + Slide projections + Carte blanche

Multidisciplinair kun­ste­naar Floris Vanhoof is geen onbe­ken­de bij OFFoff. Hij maak­te deel uit van ​‘Still Moving’, de expo­si­tie rond dia­films die OFFoff in 2016 opzet­te in samen­wer­king met Film Fest Gent. In 2013, op de tien­de ver­jaar­dag van onze ​‘Nacht van de Experimentele Film’, bracht hij samen met Makino Takashi een expand­ed cine­ma per­for­man­ce. Reeds in 2009 pre­sen­teer­de hij bij OFFoff een pro­gram­ma met eigen werk naast per­soon­lij­ke favo­rie­ten. We zijn ver­heugd Floris Vanhoof terug te ver­wel­ko­men met een per­for­man­ce van nieuw werk en een avon­tuur­lij­ke car­te blanche. 

“Het thuis zit­ten tij­dens de lock­down inspi­reer­de me om een sit­com-ach­ti­ge film­set in mini­a­tuur­vorm te bou­wen waar elke dag iets anders kan gebeu­ren. Ik nam de came­ra ook mee op mijn dage­lijk­se wan­de­lin­gen. Uit de absur­de situ­a­ties waar­in de bewo­ners van de film­set en ikzelf terecht­ko­men, ont­staat een gelaag­de stroom van beel­den. Het mid­den­stuk is een onon­der­bro­ken film­rol van drie minu­ten die gepro­gram­meerd is gefilmd: een 4‑bit binai­re code en een lan­ge hexi­ma­le code op papier wer­den gebruikt voor de posi­ti­o­ne­ring, con­struc­tie en her­ha­ling van wat gefilmd werd op deze der­tig meter.” – Floris Vanhoof

The Mirror Egg kan getoond wor­den als 16mm-film, maar wordt in OFFoff gebracht als een lan­ge­re expand­ed cine­ma per­for­man­ce met een omge­bouw­de 16mm-pro­jec­tor en live sound. Deze per­for­man­ce wordt gevolgd door een werk met twee dia­pro­jec­tors en klank­band. De dia’s zijn, net zoals in The Mirror Egg, voor­al meer­vou­dig belich­te beel­den die, in dit geval, over de laat­ste tien jaar zijn gemaakt, maar nooit in hun geheel zijn getoond. 

Floris koos drie films om naast zijn eigen werk te tonen, waar­on­der twee 16mm-films van de Amerikaanse avant-gar­dist Robert Breer. In zijn klas­sie­ke ​‘car­toon’ A Man and His Dog Out for Air (1957) bre­ken, bui­gen, draai­en en rek­ken lij­nen ook tot een dyna­mi­sche schets van een buurt, met haar gebou­wen en bomen, voet­pa­den en vogels en uit­ein­de­lijk… een man die zijn hond uit­laat. Een zeker absur­dis­me of iro­nie keert terug in de non­sen­si­ca­le Franse com­men­taar­stem van film­ma­ker en ‑the­o­re­ti­cus Noël Burch in Recreation (1957), een bar­ra­ge van sin­gle-fra­me sequen­ties die het idee van de beel­den­stroom op de spits drijft. In de CinemaScope-musi­cal A Summer in the Fields brengt de Nederlandse tele­vi­sie­ma­ker en kun­ste­naar Wim T. Schippers een soort vari­ant op The Sound of Music. 

*** Deze avond kadert, samen met de ver­to­ning van A River Runs, Turns, Erases, Replaces (Shengze Zhu, 2021), bin­nen een twee­luik rond de ​‘COVID-film’ dat Art Cinema OFFoff op 8 en 15 novem­ber pre­sen­teert in Sphinx Cinema en Kunsthal Gent. De ​‘COVID-film’ is onder­tus­sen uit­ge­groeid tot een vreemd gen­re of veel­soor­ti­ge cate­go­rie aan films – denk aan Gouden Beer-win­naar Bad Luck Banging or Loony Porn (Radu Jude, 2021), The Tsugua Diaries (Miguel Gomes, 2021), Four Roads (Alice Rohrwacher, 2021), In My Room (Mati Diop, 2020) of Citadel (John Smith, 2021), om er maar enke­le te noe­men. Dit twee­luik pro­beert hier­in een alter­na­tie­ve of zij­de­ling­se kijk te bren­gen. In A River Runs wordt het virus niet eens ver­meld; Floris Vanhoof cre­ëer­de tij­dens de qua­ran­tai­ne een eigen miniatuur-sitcom. ***