Tijdens de retrospectieve over Agnès Varda in Cinematek Brussel introduceert OFFoff haar obscure trans-Atlantische pendant: Chick Strand; samen met Bruce Baillie mede-oprichtster van het legendarisch Canyon Cinema maar bovenal filmmaakster. Als pioneer in het mengen van de experimentele film en documentaire cinema wist ze in haar films telkens de hardnekkige rekbaarheid van de menselijke geest te bevestigen.
We tonen een doorloop van haar oeuvre, zowel de meer etnografische onderzoeken als haar meer lyrisch werk. Van haar vroege films – waaronder Anselmo, een Mexicaans kind die ze herhaaldelijk zou portretteren – tot Soft Fiction:
“(…) a remarkable work of collective representation. Each of the five women in the film collaborated with Strand to build the films rich and complex picture of female subjectivity blending poetic documentary with lyrical abstraction. It’s rare and open depiction of female sensuality was controversial when first shown but Soft Fiction is now celebrated as one of the defining films of the 1970s.” – Tate.org.uk
Met medewerking van Film-Makers’ Coop.
Chick Strand
Anselmo
US • 1967 • 3' • colour • 16mm
Eerste film uit een reeks die ze zou maken over Anselmo.
Chick Strand
Waterfall
US • 1967 • 3' • colour • 16mm
Een filmgedicht dat gebruik maakt van found footage en beeldmateriaal dat veranderd werd door printen, thuisontwikkeling en zonlicht. Het is een film dat visuele relaties gebruikt om een gevoel van stroming en beweging op te roepen op de tonen van Japanse Koto muziek.
Loose Ends is een collagefilm over hoe we de informatie waarmee we overspoeld worden verwerken, dit via een combinatie van persoonlijke ervaring en media in alle vormen.
Chick Strand
Soft Fiction
US • 1979 • 54' • b&w • 16mm
Chick Strand’s Soft Fiction is een persoonlijke documentaire die op briljante wijze de overlevingskracht van de vrouwelijke sensualiteit portretteert. Het combineert de documentaire aanpak met een sensueel lyrisch expressionisme. Strand richt haar camera op mensen die praten over hun eigen ervaring, terwijl ze subtiele nuances in gezichtsuitdrukkingen en gebaren vastlegt die zelden worden gezien in de bioscoop. De titel is gelaagd. Het doet denken aan de zachte lijn tussen waarheid en fictie dat kenmerkend is voor Strand’s eigen benadering van documentaire, en suggereert het idee van softcore fictie, die past bij de erotische inhoud en stijl van de film. Het is niet gemakkelijk een erotische film te vinden waarin een vrouwelijk perspectief zowel het narratieve discours als de visuele en auditieve ritmes waarmee de film is gestructureerd domineeert. Strand blijft in haar briljante, innovatieve persoonlijke documentaires haar thema — de bevestiging van de veerkracht van de menselijke geest — bejubelen.
