Sofia Roelants: sleeping sun rise x Margaux Dauby

Terwijl de nacht over­gaat in de och­tend, ont­wa­ken we lang­zaam opnieuw, samen met alles om ons heen. Twijfel en ver­war­ring wor­den ver­licht door de kracht van de zon. Momenten daar­voor, tij­dens de ​‘stil­le’ uren van de duis­ter­nis, speelt zich een luid­ruch­ti­ge inner­lij­ke wereld af in een men­se­lijk lichaam, ter­wijl de voor­bije dagen wor­den ver­werkt en klei­ne ver­an­de­rin­gen gelei­de­lijk plaats­vin­den. De ano­nie­me ver­tel­ler ver­smelt lang­zaam zijn per­soon­lijk­heid met die van de zon.

slee­ping sun rise, een film­ge­dicht dat zich ergens tus­sen droom en wer­ke­lijk­heid afspeelt, leent zijn vorm van de struc­tu­ren van een wie­ge­lied en een medi­ta­tie. Het drukt een per­soon­lij­ke inner­lij­ke wereld uit en haar vele, vaak tegen­strij­di­ge gevoe­lens, ter­wijl het beweegt tus­sen ver­war­ring en rust, bin­nen en bui­ten, licht en donker.

De cir­kel­vor­mi­ge struc­tuur en de over­heer­sen­de aan­we­zig­heid van lage fre­quen­ties bren­gen de kij­ker uit­ein­de­lijk in een sla­pe­ri­ge toe­stand. De sound­track, geba­seerd op de ​‘sun soni­fi­ca­ti­on’ ont­wik­keld door Dr. Alexandr Kosovichev, ver­kleint de scheids­lijn tus­sen een moe­der die voor haar jon­ge kind zingt en de zon die het­zelf­de doet voor de kij­ker. In de loop van de film wor­den de fre­quen­ties lang­zaam ver­hoogd. Enerzijds werkt dit als een sym­bo­li­sche zons­op­gang; ander­zijds bren­gen de reso­nan­ties van het geluid de kij­ker sub­tiel terug naar de realiteit.

Technische eigen­schap­pen van cine­ma, audio en beeld wor­den inge­zet en onder­zocht om de kij­ker de film op een fysie­ke manier te laten erva­ren. Door mid­del van de stil­le ver­tel­ler leest de kij­ker de onder­ti­tels in zijn of haar eigen stem, waar­door niet alleen het per­so­na­ge in de film met de zon wordt ver­e­nigd, maar ook de kij­ker zelf, door de tijd heen, met het ver­haal. De film, die ruim­te laat voor een per­soon­lij­ke inter­pre­ta­tie van het nar­ra­tief, is een poging om een intiem en intro­spec­tief moment voor de kij­ker te creëren.

Wie bewaakt de brand­wach­ten? Margaux Dauby doet dat van dicht­bij in Cinzas e nuvens: een zorg­vul­dig over­zicht van zorg­vul­dig toe­zicht. In hun sei­zoens­werk con­stru­e­ren en hand­ha­ven deze vrou­wen sto­ï­cijns een geor­dend beeld van een klei­ne wereld die altijd klaar staat om in vlam­men op te gaan. De came­ra streelt hun ogen, gericht op een vlak land­schap, en de bedrieg­lij­ke kalm­te van een cri­sis die altijd dreigt.
– Callum McLean